Het Grote Conflict door Ellen White

gebeurtenis niet tegen. God verdroeg hun boosheid lang, en gaf hun overvloedig gelegenheid tot berouw;
maar op de vastgestelde tijd bezocht Hij hen, die Zijn genade verworpen hadden, met Zijn oordelen.
Christus verklaart, dat er een gelijksoortig ongeloof bestaan zal aangaande Zijn Wederkomst. Evenals
de mensen in Noachs tijd “het niet bekenden, totdat de zondvloed kwam, en hen allen wegnam; evenzo,” in
de woorden van onze Zaligmaker, “zal ook de toekomst van de Zoon des mensen zijn.” Wanneer Gods volk,
dat Hem belijdt, zich met de wereld verenigt, leeft gelijk de wereld leeft, en met hen deelneemt aan verboden
genoegens; wanneer de weelde van de wereld de weelde van de kerk wordt; wanneer de huweliksklokken
vrolik luiden, en allen rekenen op lange jaren van aardse voorspoed,— dan zal, met de snelheid waarmede
het weerlicht aan de hemel verschiet, het einde van hun schitterende visioenen en bedriegelike
verwachtingen daar zijn.
Evenals God Zijn dienstknecht zond om de wereld te waarschuwen voor de komende vloed, zo zond
Hij uitverkoren boodschappers om de aannadering van het laatste oordeel bekend te maken. En evenals
Noachs tijdgenoten spotten over de voorspellingen van de prediker der gerechtigheid, zo spotten velen in
Millers tijd, zelfs onder hen, die beleden tot Gods volk te behoren, met de waarschuwende woorden.
En waarom waren de leer en de prediking van Christus’ wederkomst zo weinig welkom aan de kerken?
Terwijl de komst des Heren ellende en verwoesting betekent voor de goddelozen, brengt die aan de
rechtvaardigen volle vreugde en hoop. Deze grote waarheid is door alle tijden heen de vertroosting van Gods
getrouwen geweest; waarom is hij dan evenals de Bron ervan, “een steen des aanstoots en een rots der
ergernis” geworden voor het volk, dat Hem belijdt? Het was onze Heer zelf, die Zijn discipelen beloofde:
“Wanneer Ik zal heengegaan zijn, en u plaats zal bereid hebben, zo kome Ik weder, en zal u tot Mij nemen.”2
Het was de medelijdende Heiland, die, de verlatenheid en het verdriet van Zijn volgelingen vooruit
aanschouwende, engelen afzond om hen te troosten met de verzekering, dat Hij in persoon weder zou komen,
gelijk Hij naar de hemel opgevaren was. Terwijl de discipelen naar de hemel opzagen om een laatste blik te
werpen op Hem, die ze liefhadden, werd hun aandacht getrokken door de woorden: “Gij, Galilese mannen!
wat staat ge en ziet op naar de hemel? Deze Jezus, die van u opgenomen is in de hemel, zal alzo komen,
gelijkerwijs ge Hem naar de hemel hebt zien heenvaren.” Hun hoop werd verlevendigd door de boodschap
van de engel. De discipelen “keerden weder naar Jeruzalem met grote blijdschap, en waren allen tijd in de
tempel lovende en dankende God.” Ze verheugden zich, niet omdat Jezus van hen gescheiden was, en zij
achtergelaten waren om te kampen tegen de beproevingen en verleidingen van de wereld, maar over de
verzekering van de engel, dat Hij wederkomen zou.
De verkondiging van de wederkomst van Christus behoorde nu, evenals toen het bericht door de
engelen aan de herders van Bethlehem gebracht werd, een tijding van grote blijdschap te zijn. Zij, die de
Heiland waarlik liefhebben, kunnen niet anders dan met vreugde de aankondiging begroeten, op het woord
224