Het Grote Conflict door Ellen White

gepredikt, en “Zijn woord was met macht.” De harten van Zijn hoorders hadden getuigd, dat het uit de Hemel
was. Het Woord en de Geest Gods staafden de Goddelike opdracht van Zijn Zoon. De discipelen hingen nog
met onverflauwde genegenheid aan hun geliefde Meester. En toch waren hun harten in onzekerheid en twijfel
gehuld. In hun zielsangst herinnerden ze zich toen niet de woorden van Christus, die heenwezen op Zijn
lijden en sterven. Indien Jezus van Nazareth de ware Messias geweest was, zouden zijn dan aldus in
droefheid en teleurstelling gedompeld zijn? Dit was de vraag, die hun zielen teisterde, terwijl de Heiland in
het graf lag, al de hopeloze uren van die Sabbat, die er verliepen tussen Zijn dood en Zijn opstanding.
Ofschoon deze volgelingen van Jezus in een donkere nacht van droefenis gehuld lagen, waren ze toch
niet verlaten. De profeet zegt: “Wanneer ik in duisternis zal gezeten zijn, zal de Heer me een licht zijn. . . .
Hij zal me uitbrengen aan het licht, ik zal mijn lust zien aan Zijn gerechtigheid.„ “Ook verduistert de
duisternis voor U niet; maar de nacht licht als de dag, de duisternis is als het licht.” God heeft gesproken:
“Voor de oprechten gaat het licht op in de duister-nis.” “Ik zal de blinden leiden door de weg, die ze niet
geweten hebben; Ik zal ze doen treden door de paden, die ze niet geweten hebben. Ik zal de duisternis voor
hun aangezicht tot licht maken, en het kromme tot recht. Deze dingen zal Ik hun doen, en Ik zal hen niet
verlaten.”
De aankondiging, die door de discipelen in de naam des Heren was geschied, was in alle
biezonderheden juist, en de gebeurtenissen, waarop hij heen wees, grepen toen juist plaats. “De tijd is vervuld,
het koninkrijk Gods in nabij gekomen,” was hun boodschap geweest. Aan het einde van “de tijd”— de negen
en zestig weken van Daniël 9, die zich zouden uit-strekken tot de Messias, “de Gezalfde”—had Christus de
zalving van de Geest ontvangen na Zijn doop door Johannes in de Jordaan. En het “koninkrijk Gods”,
hetwelk ze verklaard hadden nabij te zijn, werd door de dood van Christus opgericht. Dit rijk was niet, zoals
ze geleerd hadden te geloven, een aards koninkrijk. Ook was het niet dat toekomstige, onverderfelike
koninkrijk, dat gesticht zal worden, wanneer “het rijk en de heerschappij, en de grootheid van de
koninkrijken onder de ganse hemel zal gegeven worden aan bet volk van de heiligen van de hoge plaatsen;”
dat eeuwige koninkrijk, waarin “alle heerschappijen Hem zullen eren en gehoorzamen.”
De uitdrukking “koninkrijk Gods,” zoals die in de Bijbel gebezigd wordt, wordt gebruikt om zowel
het koninkrijk der genade als het koninkrijk der heerlikheid aan te duiden. Het koninkrijk der genade wordt
door Paulus in de brief aan de Hebreeën beschreven. Na op Christus, de barmhartige Middelaar, gewezen te
hebben, “die medelijden heeft met onze zwakheden,” zegt de apostel: “Laat ons dan met vrijmoedigheid
toegaan tot de troon der genade, opdat we barmhartigheid mogen verkrijgen en genade vinden.” De troon
der genade stelt het koninkrijk der genade voor; want het bestaan van een troon veronderstelt ook het bestaan
van een koninkrijk. In vele van Zijn gelijkenissen gebruikt Christus de uitdrukking “het koninkrijk der
hemelen,” om het werk van de Goddelike genade op de harten van de mensen aan te duiden.
229