Het Grote Conflict door Ellen White

noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel” hen zou kunnen scheiden van “de liefde Gods, welke
is in Christus Jezus, onze Heer.” “In dit alles,” zeiden ze, “zijn we meer dan overwinnaars, door Hem, Die
ons heeft liefgehad.” “Het woord des Heren bestaat in eeuwigheid.”3 En “wie is het, die verdoemt? Christus
is het, Die gestorven is: ja, wat meer is, Die ook opgewekt is, Die ook ter rechterhand Gods is, Die ook voor
ons bidt.”
De Heer zegt: “Mijn volk zal niet beschaamd worden tot in eeuwigheid.” “Des avonds vernacht het
geween, maar des morgens is er gejuich.” Toen deze discipelen de Heiland op Zijn opstandingsdag
ontmoetten, en hun harten in hen brandden; toen ze naar Zijn woorden luisterden; toen ze Zijn hoofd, Zijn
handen en voeten aanschouwden, die voor hen verwond waren; toen Jezus hen v——r Zijn hemelvaart buiten
leidde tot aan Bethanië, en Zijn handen opheffende hen zegende, en hun gelastte: “Gaat heen in de gehele
wereld, predikt het evangelie,” erbij voegende: “Ziet, Ik ben met ulieden al de dagen;” toen op de
Pinksterdag de beloofde Trooster nederdaalde, en de kracht uit de hoge gegeven werd, en de zielen van de
gelovigen trilden van de bewuste tegenwoordigheid van hun opgevaren Heer,— zouden ze toen, zelfs toen,
schoon hun pad als het Zijne door opofferingen en martelaarschap heen voerde, de bediening van het
evangelie van Zijn genade, met de “kroon der gerechtigheid,” die ze ontvangen zullen bij Zijn wederkomst,
hebben willen ruilen voor de heerlikheid van een aardse troon, welke hun hoop uitmaakte, toen ze in het
eerst Zijn volgelingen werden? Hij, Die “machtig is meer dan overvloediglik te doen boven al wat we bidden
of denken,” had hun met de gemeenschap aan Zijn lijden deelname aan Zijn vreugde geschonken,— de
blijdschap van “vele kinderen tot de heerlikheid te leiden,” een onuitsprekelik genot, “een zeer uitnemend
gewicht der heerlikheid,” waartegen, zegt Paulus, “onze lichte verdrukking, die zeer haast voorbijgaat,” “niet
te waarderen is.”
De ondervinding van de discipelen, die het “evangelie van het koninkrijk predikten” bij de eerste
komst van Christus, vindt zijn tegenbeeld in de ondervinding van hen, die Zijn wederkomst verkondigden.
Evenals de discipelen uitgingen om te prediken: “De tijd is vervuld, het koninkrijk Gods is nabij gekomen,”
evenzo verkondigde Miller en zijn medegenoten, dat het langste en laatste profetiese tijdperk, waarvan in de
Bijbel gesproken wordt, bijna verstreken was, dat het oordeel naderde, en het eeuwige koninkrijk op het punt
stond van opgericht te worden. De prediking van de discipelen was, wat de tijd betrof, gegrond op de zeventig
weken van Daniël 9. De boodschap, door Miller en zijn medegenoten gegeven, kondigde het einde van de
2300 dagen van Dan. 8: 14 aan, waarvan de zeventig weken een deel uitmaken. De prediking van beide die
en dezen grondde zich op de vervulling van een verschillend gedeelte van hetzelfde profetiese tijdperk.
Evenals de eerste discipelen verstonden William Miller en de zijnen zelven niet volkomen de
betekenis van de boodschap, die ze overbrachten. Dwalingen, die lange tijd in de kerk bestaan hadden,
verhinderden hen, tot een juiste uitleg van een belangrijk punt in de profetie te geraken. Daarom moesten ze,
232