Het Grote Conflict door Ellen White

lijdschap, en herkenden er de stem van God in. Ze gevoelden, dat God in genade Zijn hand had uitgestrekt
om de snel aanwassende vloed van het verderf, die van de bis- schoppelike zetel van Rome uitging, te keren.
Prinsen en overheden verheugden zich in het geheim, dat er perk zou worden gesteld aan de overmoedige
macht, die hun het recht ontkende van zijn besluiten in twijfel te trekken.
Maar de zondelievende en bijgelovige menigten schrokken, toen de valse redeneringen, die hun
angsten hadden gesust, werden weggevaagd. Listige geesteliken, gestoord in hun werk van misdaden toe te
laten, en hun inkomen in gevaar ziende, waren verwoed, en spanden samen om hun aanmatigingen te
handhaven. De hervormer had het hoofd te bieden aan bittere beschuldigers. Sommigen klaagden hem aan
van haastig en volgens een eerste opwelling gehandeld te hebben. Anderen legden hem hooggevoelendheid
ten laste, verklarende dat hij niet van God geleid was, maar door trots en drift. “Wie weet niet,” antwoordde
hij, “dat men maar zelden een nieuw denkbeeld bekend maken kan zonder enige schijn van trots, of
beschuldigd te worden van twist veroorzaakt te hebben? Waarom werden Christus en al de martelaren ter
dood gebracht?— omdat ze de schijn op zich laadden van trotse verachters te zijn van de wijsheid van de
tijd, waarin ze leefden ; en omdat ze nieuwe waarheden voorstelden, zonder de orakelen van de oude
meningen eerst nederig geraadpleegd te hebben.”
Andermaal verklaarde hij: “Wat ik doe, zal niet door men- selik beleid, maar door de raad Gods
bewerkt worden. Indien het Gods werk is, wie zal het keren? Indien het dit niet is, wie zal het bespoedigen?
Niet mijn wil, niet de hunne, niet de onze,— maar Uw wil, o heilige Vader, die in de hemelen zijt!” Ofschoon
Luther door Gods Geest bewogen was, om zijn werk te beginnen, zou hij het niet voortzetten zonder zware
strijd. De verwijtingen van zijn vijanden, hun verkeerde voorstellingen van zijn doel, en de onrechtvaardige
en laster- like aanmerkingen over zijn karakter en beweegredenen, gingen over hem heen als een
overweldigende vloed, en bleven niet zonder gevolg. Hij had er zich verzekerd van gehouden, dat de leiders
van het volk, zowel in kerk als in school, zich gaarne met hem zouden verenigd hebben in zijn pogingen tot
hervorming. Aanmoedigende woorden van hen, die hoge posten bekleedden, hadden hem met vreugde en
hoop vervuld. In het verschiet had hij reeds een blijder dag voor de kerk zien dagen. Maar de aanmoediging
was in verwijt en veroordeling verkeerd. Vele overheden, in de kerk zowel als in de staat, waren overtuigd
van de waarheid van zijn stellingen, maar zagen aldra in, dat het aannemen van deze waarheden grote
veranderingen ten gevolge zou hebben.
Het volk te verlichten en te hervormen betekende niet anders, dan het gezag van Rome te ondermijnen,
duizenden stromen, die daar nu in de schatkist vloeiden, af te keren, en de overdaad en pracht van de
pauselike leiders daardoor zeer te verminderen. Behalve dat, het volk te leren denken en als verantwoordelike
wezens te leren handelen, die alleen op Christus zagen als de bron van hun zaligheid, zou de troon van de
paus omverwerpen, en ten slotte hun eigen gezag vernietigen. Om deze reden weigerden ze de meerdere
83