Het Grote Conflict door Ellen White

lijden voor de beste zaak, die er bestaat. Reeds gevoel ik grotere vrijheid in mijn hart, want nu weet ik
eindelik, dat de paus de antichrist is, en zijn troon die van de Satan zelf.”
Toch bleef het bevel van Rome niet zonder gevolg. Gevangenis, marteling en zwaard waren machtige
wapenen om (1D’Aubigné, bock 6, kap. 9 (3de Londense ed., Waltlier, 1840). gehoorzaamheid af te
dwingen. De zwakken en bijgelovigen beefden voor het dekreet van de paus, en terwijl er algemene
sympathie met Luther heerste, gevoelden velen, dat het leven hun te dierbaar was om het voor de zaak van
de hervorming in de waagschaal te stellen. Alles scheen aan te duiden, dat het werk van de hervorming bijna
ten einde was.
Luther echter bleef onbevreesd. Rome had hem zijn banvloeken toegeslingerd; en de wereld zag toe,
er niet aan twij-felende dat hij zou omkomen, of gedwongen worden om toe te geven. Maar met vreselike
kracht wierp hij het vonnis van veroordeling op Rome zelf terug, en gaf in het openbaar zijn besluit te kennen,
om die kerk voor altijd te verlaten. In de tegenwoordigheid van een menigte studenten, doktoren en burgers
uit alle standen verbrandde Luther de pauselike bul, tezamen met de kanonieke wetten, de dekreten, en zekere
geschriften, die de pauselike macht ondersteunden. “Het is mijn vijanden gelukt,” zo zei hij, “om door het
verbranden van mijn boeken de zaak der waarheid schade aan te doen in de gemoederen van het gewone
volk, en hun zielen te laten verloren gaan; om die reden verbrand ik wederkerig ook hun hoeken. Een ernstige
strijd is juist begonnen. Tot nu toe heb ik maar met de paus gespeeld. Ik ben dit werk in Gods naam begonnen;
het zal zonder mij en door Zijn macht voleindigd worden.”
Op de verwijtingen van zijn vijanden, die hem tartten met de zwakheid van zijn zaak, antwoordde
Luther: “Wie weet of God me niet gekozen en geroepen heeft; en of zij niet behoorden te vrezen, dat ze,
door mij te verachten, misschien God zelf verachten ? Mozes was alleen bij de uittocht uit Egypte; Elia stond
alleen onder de regering van Koning Achab; Je- saja was alleen te Jeruzalem; Ezechiël alleen te Babylon, . . .
God heeft nimmer de hogepriester of enig groot man tot profeet verkoren; maar Hij koos gewoonlik lage en
verachte mannen, eens zelfs de herder Amos. In iedere eeuw zijn de heiligen gedwongen geworden om de
groten, koningen, prinsen, priesters en wijze mannen te bestraffen, op gevaar van hun leven. ... Ik zeg niet,
dat ik een profeet ben; maar wat ik zeg, is, dat zij juist daarom behoorden te vrezen, omdat ik alleen sta, en
zij velen zijn. Hiervan ben ik zeker, dat Gods woord bij mij is, en dat het niet aan hun kant is.”
Echter was het niet dan na een vreselike strijd met zichzelf, dat Luther besloot, zich eindelik van de
kerk af te scheiden. Het was omtrent die tijd, dat hij schreef: “Ik gevoel iedere dag meer en meer, hoe moeilik
het is om de bezwaren, die men in de kindsheid heeft ingezogen, op zijde te zetten. O, welk een pijn heeft
het me gekost, ofschoon ik de Schriften aan mijn zijde had, om het voor mezelf te rechtvaardigen, dat ik me
alleen stelde tegenover de paus, en hem de antichrist noemde! Hoe heeft mijn hart er niet onder geleden!
Hoe menigmaal heb ik mezelf niet in bitterheid des geestes die vraag gesteld, die zo gedurig op de lippen
van de pausgezinden was: ‘Zijt gij alleen wijs? Zouden alle andere mensen verkeerd zien ? Wat zal het zijn,
91