Het Grote Conflict door Ellen White

overgevoeligheid, welke weinig onderscheid maakt tussen goed en kwaad. Gods rechtvaardigheid, Zijn
veroordeling van de zonde, de eis van Zijn heilige wet, worden alle achter- gehouden. Aan de mensen wordt
geleerd, de Tien Geboden te beschouwen als een dode letter. Aangename, betoverende fabelen boeien de
zinnen, en leiden de mensen tot verwerping van de Bijbel als het fondament van hun geloof. Christus wordt
even wezenlik verloochend als vroeger; maar Satan heeft de ogen van de mensen z— verblind, dat het bedrog
niet wordt ontdekt.
Slechts weinigen hebben een juist begrip van de verleidende kracht van het Spiritualisme, en het
gevaar van onder de invloed ervan te vallen. Velen geven er zich alleen mede af om hun nieuwsgierigheid
te bevredigen. Ze geloven er niet wezenlik in, en zouden met ontzetting terugschrikken voor het denkbeeld
van zich aan de macht van de geesten over te geven. Maar ze wagen zich op verboden grond, en de machtige
verwoester oefent zijn kracht over hen uit tegen hun wil. Laat hen er eenmaal toe gebracht worden om hun
verstand aan zijn leiding te onderwerpen, en hij houdt hen gevangen. Het is hun onmogelik om in eigen
kracht zich los te rukken uit de omstrengelende, verlokkende betovering. Alleen de kracht Gods, in antwoord
op het ernstig gebed des geloofs geschonken, kan deze verstrikte zielen redden.
Al diegenen, welke aan zondige karaktertrekken toegeven, of moedwillig een bekende zonde
koesteren, roepen de verleidingen van Satan over zich in. Ze scheiden zich van God en de wakende zorg van
Zijn engelen; wanneer de boze met zijn verleidingen tot hen komt, vinden ze geen bescherming, en vallen
hem gemakkelik ten prooi. Zij, die zich aldus aan zijn macht overgeven, beseffen weinig, waar hun
handelwijze hen toe voeren zal. Na hun ondergang bewerkt te hebben, zal de verleider hen gebruiken als zijn
handlangers om anderen in het verderf te lokken.
De profeet Jesaja zegt: “Wanneer ze dan tot ulieden zeggen zullen: Vraagt de waarzeggers en
duivelskunstenaars, die daar piepen, en binnensmonds mompelen, zo zegt: Zal niet een volk zijn God vragen?
Zal men voor de levenden de doden vragen? tot de wet en tot de getuigenis! zo ze niet spreken naar dit woord,
het zal zijn, dat ze geen dageraad (licht) zullen hebben.”1 Indien de mensen gewillig geweest waren om de
waarheid aan te nemen, zo duidelik in de Schrift verklaard, aangaande de natuur van de mens, en de doden,
ze zouden in de beweringen en openbaringen van het Spiritualisme de werking van Satan gezien hebben, in
alle kracht en tekenen en wonderen der leugen. Maar liever dan de vrijheid op te geven, die aan het vleselik
hart zo aangenaam is, en de zonden vaarwel te zeggen, die ze liefhebben, sluiten scharen van mensen hun
ogen voor het licht, ‘en gaan recht door, zonder op waarschuwingen te letten, terwijl Satan zijn strikken om
hen spant, en ze hem ten prooi worden. “Daarvoor, dat ze de liefde van de waarheid niet aangenomen hebben,
om zalig te worden, zal God hun zenden een kracht der dwaling, dat ze de leugen zouden geloven.”
Diegenen, welke zich tegen de leer van het Spiritualisme stellen, vallen niet alleen de mensen aan,
maar Satan en zijn engelen. Ze hebben een strijd begonnen tegen de overheden, tegen de machten, tegen
375