Het Grote Conflict door Ellen White

En deze dwalingen hadden tot gevolg de beproeving — zwaar, maar nodig — die God over hen toeliet,
om hen terecht te brengen. Ofschoon de discipelen de betekenis van hun boodschap misverstaan hadden, en
tekort waren geschoten in de verwezenliking van hun verwachtingen, hadden ze toch de waarschuwing
gepredikt, die God hun gegeven had, en de Heer wilde hun geloof belonen, en hun gehoorzaamheid eren.
Aan hen zou het werk toevertrouwd worden om aan alle volken de eerste tijding te brengen van het heerlike
evangelie van hun verrezen Heer. En om hen op dit werk voor te bereiden, werd de ondervinding, die hun
zo bitter toescheen, over hen beschikt.
Na Zijn opstanding verscheen Jezus aan Zijn discipelen op weg naar Emmaus, en “begonnen
hebbende met Mozes en van al de profeten, legde Hij hun uit in al de Schriften, hetgeen van Hemgeschreven
was.” De harten van de discipelen werden bewogen. Hun geloof werd weder aangewakkerd. Ze werden
“wedergeboren tot een levende hoop,” zelfs voordat Jezus zich aan hen geopenbaard had. Zijn doel was, hun
verstand te verlichten, en hun geloof te vestigen op het “vaste woord van de profetie.” Hij wilde, dat de
waarheid vaste wortel zou schieten in hun harten, niet alleen omdat die door Zijn persoonlik getuigenis werd
gestaafd, maar om het ongetwijfeld bewijs, dat door de beelden en voorafschaduwingen van de typiese wet,
en door de profetieën van het Oude Testament gegeven werd. Het was nodig voor de volgelingen van
Christus, een geloof te hebben, waar ze rekenschap van geven konden, niet alleen in hun eigen belang, maar
opdat ze de kennis van Christus aan de wereld zouden kunnen brengen. En als de allereerste schrede in het
mededelen van deze kennis, wees Jezus Zijn discipelen op “Mozes en de profeten.” Dit was het getuigenis,
dat door de verrezen Heiland over de waarde en belangrijkheid van de geschriften van het Oude Testament
gegeven werd.
Welk een verandering werd er in de harten van de discipelen gewrocht, toen ze hun Meester wederom
in het geliefde aangezicht blikten! In vollere en hogere zin dan ooit tevoren hadden ze “Die gevonden, van
welke Mozes in de wet geschreven heeft, en de profeten.” De onzekerheid, de zielsangst, de wanhoop
maakten plaats voor volkomen zekerheid, en een onbewolkt geloof. Was het een wonder dat ze na Zijn
hemelvaart “alle tijd in de tempel waren, lovende en dankende God?” Het volk, dat slechts kennis droeg van
de smadelike dood van de Heiland, verwachtte, op hun gelaat de uitdrukking van verdriet, ontsteltenis en
nederlaag te bespeuren; maar ze lazen er blijdschap en triomf. Welk een voorbereiding hadden deze
discipelen ontvangen voor het werk, dat v——r hen lag! Ze waren door de bitterste beproeving heengegaan,
die hun met mogelikheid had kunnen treffen, en hadden gezien, hoe Gods woord, toen alles voor het
menselik oog geheel en al verloren had geschenen, zegevierend bewaarheid was geworden.
Wat kon van nu aan hun geloof schokken, of de gloed van hun liefde verkoelen? In het grievendst
verdriet hadden ze “een sterke vertroosting,” en een hoop, als “een anker van de ziel, hetwelk zeker en vast
is.” Ze waren getuigen geweest van de wijsheid en de kracht Gods, en waren “verzekerd, dat noch dood,
noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen,
231