Het Grote Conflict door Ellen White

Gods geopenbaard, en wordt het de mens duidelik, dat het hem geen van die zware lasten oplegt. Al wat hij
vraagt, is een gebroken en ver-slagen hart, een nederige, gehoorzame geest.
Christus stelde door Zijn leven geen voorbeeld, dat mannen en vrouwen zich in kloosters moeten
opsluiten om geschikt gemaakt te worden voor de hemel. Hij leert nergens, dat liefde en medegevoel moeten
worden onderdrukt. Het hart van de Heiland vloeide over van liefde. Hoe dichter de mens de zedelike
volmaaktheid nabij komt,des te fijner wordt zijn opmerkingsgave, des te scherper zijn bewustzijn van zonde,
en des te dieper zijn medegevoel voor de bedroefden. De Paus beweert de stedehouder van Christus te zijn;
maar hoe kan zijn karakter met dat van onze Heiland vergeleken worden? Heeft men ooit gezien, dat Christus
mensen naar de kerker of de pijnbank verwees, omdat ze Hem geen eer betoonden als Koning des hemels?
Hoorde men Zijn stem diegenen ter dood veroordelen, welke Hem niet aannamen? Toen Hij door de mensen
van een Samaritaans dorp beledigd werd, werd de apostel Johannes met verontwaardiging vervuld en vroeg:
“Heer, wilt Gij, dat we zeggen, dat er vuur van de hemel zal nederdalen, en dezen verslinden, gelijk ook
Elias gedaan heeft?” Jezus zag met medelijden op Zijn discipel neder, en bestrafte zijn harde geest, zeggende:
“De Zoon des mensen is niet gekomen om de zielen van de mensen te verderven, maar om te behouden.”
Hoe verschillend is de geest, welke Christus aan de dag legde, van die van Zijn zogenaamde plaatsbekleder.
De Roomse Kerk doet zich tans in een gunstig licht aan de wereld voor, en dekt zijn lijst van
gruwelike wreedheden met verontschuldigingen toe. Hij heeft zich in klederen getooid, die op Christus
gelijken; toch is hij onveranderd. Ieder beginsel van het pausdom, dat in vervlogen eeuwen bestaan heeft,
bestaat heden ten dage nog. De leerstellingen, die in de donkerste eeuwen ontworpen zijn, worden nog steeds
gehuldigd. Laat niemand zich bedriegen. Het pausdom, waaraan Protestanten tans zo geredelik eer bewijzen,
is hetzelfde, dat de wereld beheerste in de dagen van de Hervorming, toen mannen Gods op gevaar van hun
leven af opstonden, om de goddeloosheid ervan aan de kaak te stellen. Het openbaart dezelfde trots en
onbeschaamde aanmatiging, waardoor het zich van tevoren boven koningen en vorsten verhief, en zich de
rechten Gods durfde toekennen. Zijn geest is tans niet minder wreed en despoties, dan toen het de vrijheid
van de mensen vertrad, en de heiligen van de Allerhoogste doodde.
Het pausdom is juist, wat de profetie verklaard heeft dat het zijn zou: de afval van de laatste dagen.2
Het maakt een deel van zijn gedragslijn uit, dat karakter aan te nemen, waardoor het ‘t best zijn doel bereiken
kan; toch verbergt het onder het veranderlike voorkomen van de kameleon on-veranderlik het gif van de
slang. “We zijn niet gehouden om trouw en beloften aan ketters na te komen,“3 verklaart het. Zal deze macht,
wiens oorkonde van duizend jaren in het bloed van de heiligen geschreven is, tans als een deel van de kerk
van Christus worden erkend?
Het is niet zonder reden, dat er in Protestantse landen beweerd wordt, dat het Katholicisme tans
minder van het Protestantisme verschilt dan in vroegere tijden. Er heeft een verandering plaats gehad; maar
383