Het Grote Conflict door Ellen White

voor zichzelf durfde denken en handelen, zou invloed hebben op de kerk en de wereld, niet alleen in zijn
eigen tijd, maar in alle verdere geslachten. Tot aan het einde van de tijd zouden zijn standvastigheid en
getrouwheid allen sterken, die een soortgelijke ondervinding zouden hebben. De kracht en de majesteit Gods
blonk boven de raad der mensen, boven de machtige kracht van de Satan uit.
Al spoedig werd Luther op gezag van de keizer gelast, naar huis terug te keren; en hij wist, dat die
kennisgeving spoedig door zijn veroordeling gevolgd zou worden. Dreigende wolken hingen over zijn weg;
doch toen hij uit Worms vertrok, was zijn hart vol vreugde en lof. “De duivel zelf,” zei hij, “had de pauselike
burcht bezet; maar Christus heeft er een wijde breuk in gemaakt, en de Satan is gedwongen geworden te
belijden, dat Christus machtiger is dan hij.”
Na zijn vertrek schreef Luther, nog altijd wensende, dat zijn standvastigheid niet voor opstand zou
worden aangezien, aan de keizer: “God, die de harten kent, is mijn getuige, dat ik van ganser harte bereid
ben, Uw Majesteit te gehoorzamen, hetzij in eer of in oneer, in leven of in dood, zonder enige uitzondering
behalve het woord van God, waarbij de mens leeft. In al de aangelegenheden van dit tegenwoordige leven
zal mijn getrouwheid onwrikbaar zijn, want daarin heeft winst of verlies niets te doen met zaligheid. Maar
waar het eeuwige belangen geldt, is het Gods wil niet, dat de mens zich aan de mens zal onderwerpen. Want
zodanige onderwerping in geestelike zaken is wezenlike aanbidding, en komt alleen de Schepper toe.”
Op de terugreis van Worms was Luthers ontvangst zelfs nog vleiender dan op zijn weg daarheen.
Prinselike geesteliken verwelkomden de vogelvrij verklaarde monnik, en wereldlike heersers eerden de man,
die de keizer veroordeeld had. Men verzocht hem, te prediken, en niettegenstaande het kei- zerlik verbod
beklom hij opnieuw de kansel. “Ik heb me te gener tijd verbonden om het woord Gods aan ketenen te leggen,”
zei hij, “en zal dat ook nimmer doen.” Niet lang nadat hij uit Worms vertrokken was, gelukte het de
pausgezinden om de keizer een edikt tegen hem te laten uitvaardigen. In dit dekreet werd Luther veroordeeld
als “Satan zelf te zijn in de gedaante van een mens, en als een monnik gekleed.” Er werd last gegeven, om
maatregelen te nemen om zijn werk te verhinderen, zodra zijn vrijgeleide vervallen zou zijn. Aan iedereen
werd verboden, hem te huis-vesten, hem van voedsel of drank te voorzien, of hem door woord of daad,
publiek of privaat, te helpen of te ondersteunen. Hij moest gegrepen worden, waar hij ook mocht zijn, en
aan de overheid overgeleverd. Ook zijn aanhangers moesten gevangen genomen worden, en hun eigendom
verbeurd verklaard. Zijn geschriften moesten worden vernietigd; en ten slotte werden allen, die tegen dit
dekreet zouden durven handelen, onder zijn veroordeling besloten. De keur-vorst van Saksen, en de vorsten,
die Luther het meest gezind waren, hadden Worms spoedig na zijn vertrek verlaten, en het keizerlik dekreet
werd door de Rijksdag goedgekeurd. Nu juichten de Roomsen. Ze beschouwden het lot van de Hervorming
als beslist.
108