Het Grote Conflict door Ellen White

aanklacht van ketterij, die de Roomsen tegen hem trachtten in te brengen, wilde hij op henzelven
terugwerpen. De ijverigste en bitterste van zijn tegenstanders waren de geleerde doktoren en monniken van
het theologiese departement van de grote Universiteit van Parijs, een van de hoogste gezagvoerende
lichamen op geestelik gebied, zowel in de stad als bij het volk. Aan de geschriften van deze doktoren
ontleende Berquin twaalf stellingen, die hij openlik verklaarde “tegen de Bijbel, en ketters” te zijn; en hij
beriep zich op de koning om als rechter in de strijd op te treden.
De koning, die niet ongaarne de kracht en schranderheid van de strijdende partijen tegen elkander
gesteld zag, en zich verheugde over een gelegenheid, om de trots van die hoogmoedige monniken te
vernederen, vroeg de Roomsen om hun zaak uit de Bijbel te verdedigen. Ze wisten zeer goed,dat dit wapen
hun weinig zou baten; gevangenneming, marteling en de brandstapel waren wapenen, die ze beter wisten te
hanteren. Nu waren de zaken omgekeerd, en zagen ze zich aan de rand van de afgrond gebracht, waarin ze
gehoopt hadden, Berquin te zullen werpen. In ontsteltenis zagen ze om naar een uitweg ter ontkoming.
“Juist in die tijd werd er een beeld van de heilige maagd, dat op de hoek van een van de straten stond,
verminkt gevon-den.” Er heerste grote opgewondenheid in de stad. Het volk stroomde in menigten naar de
plaats, en drukte hun rouw en verontwaardiging uit. De koning was evenzeer ontsteld. Hier bood zich een
kans aan, waarvan de monniken goed gebruik konden maken, en ze lieten hem niet voorbijgaan. “Dat zijn
de vruchten van de leer van Berquin,” riepen ze. “Alles zal omvergeworpen worden,— godsdienst, wetten,
en de troon zelf,— door deze Lutherse samenzwering.”
Nogmaals werd Berquin in hechtenis genomen. De koning trok zich uit Parijs terug, en dus hadden
de monniken vrij spel. De hervormer werd verhoord, en ter dood veroordeeld, en opdat Frans nog niet
misschien zou tussenbeide treden om hem te redden, werd het vonnis op dezelfde dag, waarop het
uitgesproken werd, voltrokken, ‘s Middags om twaalf uur werd Berquin naar de plaats van de terechtstelling
gevoerd. Een ontzaglike menigte stroomde samen om getuige te zijn van de gebeurtenis; en velen waren er,
die met verwondering en een angstig voorgevoel zagen, dat het slachtoffer gekozen was uit de beste en
dapperste van de adellike familieën van Frankrijk. Verbazing, verontwaardiging, verachting en bittere haat
verduisterden de aangezichten van die golvende menigte; maar op één gelaat lag er geen schaduw. De
gedachten van de martelaar waren ver verwijderd van dat woe- lige toneel; hij was zich slechts van de
tegenwoordigheid van zijn Heer bewust.
De ellendige kar, waarop hij reed, de gefronste aangezichten van zijn vervolgers, de vreselike dood,
die hij tegemoet ging,— dat alles achtte hij niet; Hij, die leeft en dood is geweest, en leeft in alle eeuwigheid,
en die de sleutelen der hel en des doods heeft, was aan zijn zijde. Berquins gelaat glansde van het licht en de
vrede des hemels. Hij had zich met zorg gekleed, en droeg “een mantel van fluweel, een wambuis van satijn
en damast, en een goudgele broek.” Hij stond op het punt van zijn geloof te betuigen in tegenwoordigheid
142