Het Grote Conflict door Ellen White

Hoogmoed over zijn eigen heerlikheid voedde het verlangen naar de oppermacht. De hoge eer, die
Lucifer be- wezen was, werd niet als gave Gods gewaardeerd, en kweekte geen dankbaarheid aan de
Schepper. Hij verhief zich op zijn schoonheid en grootheid, en streefde naar gelijkheid met God. Hij was
geliefd en geëerd bij het hemelheir. Hot was voor de engelen een genot, zijn bevelen ten uitvoer te brengen,
en hij was met wijsheid en heerlikheid bekleed boven hen allen. Toch was de Zoon van God de erkende
vorst des hemels,één in macht en gezag met de Vader. Aan al de raadsbesluiten Gods nam Christus deel,
terwijl het aan Lucifer niet vergund was, op gelijke wijze in de Goddelike plannen in te dringen. “Waarom,”
vroeg deze machtige engel, “moet Christus de oppermacht hebben? Waarom wordt hij op deze wijze boven
Lucifer geëerd?”
Zijn plaats in de onmiddellike tegenwoordigheid Gods opgevende, ging Lucifer uit om de geest van
ontevredenheid onder de engelen te verspreiden. Met geheimzinnige achterhouding te werk gaande, en voor
een tijd zijn ware doel verbergende onder een schijn van God te eren, trachtte hij ontevredenheid op te
wekken betreffende de wetten, volgens welke de hemelingen geregeerd werden, er op wijzende, dat die
onnodige dwang oplegden. Daar ze heilig van natuur waren, beweerde hij, dat de engelen de voorschriften
van hun eigen wil zouden volgen. Hij trachtte medegevoel voor zichzelf op te wekken, door het te doen
voorkomen, als had God hem onrechtvaardig behandeld door hogere eer aan Christus te bewijzen. Hij
beweerde, dat hij niet naar zelfverheffing stond door naar grotere macht en eer te streven, maar dat hij
vrijheid poogde te verkrijgen voor al de hemelbewoners, opdat ze daardoor tot een hogere staat zouden
kunnen geraken.
In Zijn grote barmhartigheid was God lankmoedig over Lucifer. Hij werd niet onmiddellik uit zijn
verheven staat verlaagd, toen hij begon toe te geven aan een geest van ontevredenheid, ook zelfs nog niet,
toen hij zijn valse beweringen aan de getrouwe engelen begon voor te leggen. Lang werd hij in de hemel
gehouden. Keer op keer werd hem vergiffenis aangeboden op voorwaarde van berouw en onder-werping.
Pogingen, gelijk oneindige liefde en wijsheid die kunnen beramen, werden in het werk gesteld om hem van
zijn dwaling te overtuigen. De geest van ontevredenheid was tot dusverre iets onbekends geweest in de
hemel. Lucifer zelf zag in het eerst niet in, waar hij heengedreven werd; hij verstond de ware aard van zijn
gevoelens niet. Maar daar zijn ontevredenheid bewezen werd zonder oorzaak te zijn, kwam Lucifer tot de
overtuiging, dat hij ongelijk had, dat de Goddelike eisen rechtvaardig waren, en dat hij ze voor al de
hemelingen als zodanig behoorde te erkennen. Had hij dit gedaan, hij had zichzelf en vele engelen kunnen
redden. Hij was op die tijd Gode nog niet geheel en al ontrouw geworden. Ofschoon hij zijn plaats als
overdekkende cherub had opgegeven, zou hij daarin weder hersteld zijn geworden, indien hij gewillig was
geweest om tot God terug te keren, de wijsheid van de Schepper te erkennen, en zich tevreden te stellen met
de plaats, die hem in Gods grote plan was toegekend. Maar trots weerhield hem van zich te onder- werpen.
Hij verdedigde standvastig zijn eigen handelwijze, beweerde dat berouw in zijn geval niet nodig was, en
openbaarde zijn ware karakter in de grote strijd tegen zijn Maker.
332