Het Grote Conflict door Ellen White

engen. Een plechtige verklaring werd derhalve opgetrokken, en aan de Rijksdag voor- gelegd: “Wij
protesteren hierbij v——r God, onze enige Schepper, Onderhouder, Verlosser en Heiland, en die eenmaal
onze Rechter wezen zal, zowel als v——r alle mensen en schepselen, dat wij, voor onszelven en ons volk,
noch onze toestemming geven tot, noch ons op enigerlei wijze houden aan het voorgestelde dekreet, in zo
verre het strijdig is met God, met Zijn heilig woord, met ons goed geweten, of met de zaligheid van onze
zielen.”
“Wat! zouden wij dit edikt bevestigen? Zouden we toe- geven, dat, wanneer de Almachtige iemand
tot Zijn kennis roept, die mens desniettegenstaande die kennis van God niet zou durven omhelzen?” “Er is
geen ware leer, dan die zich richt naar het woord van God. ... De Heer verbiedt het onderwijs van elke andere
leer ... De Heilige Schriften moeten door andere en duideliker teksten verklaard worden; . . . dit heilige boek
is in alle zaken, die voor de Christen nodig zijn, gemakkelik te verstaan, en geschikt om de duisternis op te
klaren. We zijn door Gods genade tot het besluit gekomen, de zuivere prediking van Gods enig woord, gelijk
het in de Schriften van het Oude en Nieuwe Testament is vervat, te onderhouden, zonder iets daartoe te
voegen, dat ermede in strijd is. Dit Woord alleen is de waarheid; het is de zekere regel van alle leer en leven,
en kan nimmer falen of ons misleiden. Hij, die op dit fondament bouwt, zal pal staan tegen al de machten
van de hel, terwijl al de menselike ijdelheden, die er zich tegenstellen, vallen zullen voor het aangezicht
Gods.”
“Om deze reden verwerpen we het juk, dat ons wordt opgelegd.” “Tegelijkertijd verwachten we, dat
zijn keizerlike majesteit zich jegens ons gedragen zal als een Christenvorst, die God boven alles liefheeft;
en we verklaren ons gewillig hem, en ook u, genadige heren, al die toegenegenheid en gehoorzaamheid te
bewijzen, die onze rechtvaardige en wettige plicht zijn.” Dit maakte een diepe indruk op de Rijksdag. De
meerderheid was vol verbazing en schrik over de stoutmoedigheid van de protesterenden. De toekomst
scheen hun stormachtig en onzeker toe. Verdeeldheid, twist en bloedvergieting schenen onvermijdelik. De
hervormers echter, overtuigd van de rechtvaardigheid van hun zaak, en vertrouwende op de arm des
Almachtigen, waren “vol moed en standvastigheid.”
“De beginselen, in dit beroemde Protest vervat . . . stellen het eigenlike Protestantisme samen. Dit
Protest stelt zich tegen twee misbruiken van de mens in zaken van geloof: het eerste is het inbrengen van de
civiele rechter, en het tweede het eigenmachtig gezag van de kerk. In de plaats van deze misbruiken stelt het
Protestantisme de macht van het geweten boven de rechter, en het gezag van het woord van God boven de
zichtbare kerk. In de eerste plaats verwerpt het de civiele macht in Goddelike aangelegenheden, en spreekt
met de profeten en apostelen: ‘Wij moeten God meer gehoorzamen dan de mensen.’ In de tegenwoordigheid
van de kroon van Karel de Vijfde, houdt het de kroon van Jezus Christus omhoog. Maar het gaat nog verder:
het legt als grondregel neer, dat alle menselik onderwijs onderworpen moet zijn aan de uitspraken Gods.”
De protesterenden hadden daarenboven hun recht uitgesproken om hun overtuigingen van de waarheid
132