Het Grote Conflict door Ellen White

Aan William Miller en hen, die met hem werkten, was het gegeven om de waarschuwing in Amerika
te prediken. Dit land werd het middelpunt van de grote Adventbeweging. Hier was het, dat de voorzegging,
in de boodschap van de eerste engel vervat, het meest direkt vervuld werd. De geschriften van Miller en zijn
metgezellen werden naar verafgelegen landen verzonden. In welk deel van de aarde er ooit zendelingen
waren doorgedrongen, daarheen ging ook de blijde tijding van Christus’ spoedige wederkomst. Wijd en zijd
verspreidde zich de boodschap van het eeuwige evangelie: “Vreest God, en geeft Hem heerlikheid, want de
ure van Zijn oordeel is gekomen.”
Het bewijs uit de profetieën, dat de komst van Christus scheen vast te stellen in de lente van 1844,
maakte een diepe indruk op de harten van de mensen. Terwijl de boodschap van Staat tot Staat gebracht
werd, ontstond er overal grote belangstelling. Velen waren ervan overtuigd, dat de beweringen, gegrond op
de profetiese perioden, juist waren; en, de trots van hun mening opgevende, namen ze met vreugde de
waarheid aan. Sommige predikanten gaven hun sektariese inzichten en gevoelens op, deden afstand van hun
salarissen, verlieten hun kerken, en sloten zich aan bij hen, die de komst van Jezus verkondigden. Er waren
echter betrekkelik weinig predikanten, die deze tijding wilden aannemen; om welke reden hij grotendeels
aan eenvoudige leken werd toevertrouwd. Boeren verlieten hun boerderijen, ambachtslieden hun
gereedschap, kooplieden hun koopwaren, zij, die ambten bekleedden, hun betrekkingen; en toch was het
aantal arbeiders klein in vergelijking van het werk, dat er gedaan moest worden. De toestand van een
goddeloze kerk en van een wereld, die in het boze ligt, drukte zwaar op de zielen van de trouwe wachters,
en ze verduurden vrijwillig zware arbeid, ontbering en lijden, om de mensen te kunnen oproepen tot berouw
ter zaligheid. Hoewel door Satan tegengewerkt, ging de arbeid geregeld voort, en werd de Advent-waarheid
door vele duizenden aangenomen.
Overal werd het dringende getuigenis vernomen, waardoor zondaren, zowel wereldlingen als leden
van de kerk, ge-waarschuwd werden, om te ontvlieden aan de toekomende toorn. Evenals Johannes de Doper,
de voorloper van Christus, legden de predikers de bijl aan de wortel van de boom, en drongen er bij allen op
aan, vruchten voort te brengen, de bekering waardig. Hun onrustwekkende oproeping stond in merkelike
tegenstelling tot de verzekeringen van vrede en veiligheid, die van de populaire kansels werden gehoord; en
waar de boodschap ook gegeven werd, werd het volk erdoor getroffen. Het eenvoudige, direkte bewijs uit
de Schrift, door de Heilige Geest bekrachtigd, had een overtuigende kracht, waaraan slechts zeer weinigen
volkomen weerstand konden bieden. Belijders van de godsdienst werden uit hun valse gerustheid opgewekt.
Ze zagen hun afval, hun wereldsgezindheid en hun ongeloof, hun trots en hun zelfzucht in. Velen zochten
de Heer met berouw en verootmoediging. De genegenheid tot aardse dingen, die ze zo lang hadden gevoed,
werd nu op de hemel overgedragen. De Geest Gods rustte op hen, en met verzachte en verootmoedigde
harten sloten ze zich aan bij hen, die de kreet deden weerklinken: “Vreest God, en geeft Hem heerlikheid,
want de ure van Zijn oordeel is gekomen.”
244