Het Grote Conflict door Ellen White

gepredikt worden, en dat het volk van alle rang en stand uitgenodigd werd om te komen. Scharen stroomden
naar de diensten. Niet alleen de kapel, maar ook de voor-zalen en gangen waren bezet. Duizenden kwamen
er iedere dag samen,— edellieden, staatsmannen, wetgeleerden, koopmannen en ambachtslieden. De koning,
in plaats van de Ver-gaderingen te vebieden, beval dat twee van de kerken van Parijs zouden opengesteld
worden. Nooit tevoren was de stad z— bewogen geweest door het woord van God. De geest des levens uit
de hemel scheen over het volk uitgestort te zijn. Matigheid, reinheid, orde en nijverheid namen de plaats in
van dronkenschap, losbandigheid, twist en luiheid.
Maar de priesterschap zat niet stil. De koning bleef nog weigeren, om een einde aan het prediken te
maken, en daarom richtten ze zich tot de bevolking. Geen middelen werden gespaard om de angst, de
vooroordelen, en de dweepzucht van de onwetende en bijgelovige menigten op te wekken. Zich blindelings
aan zijn valse leraren overgevende, bekende Parijs, gelijk Jeruzalem van ouds, de tijd van zijn bezoeking
niet, noch de dingen, die tot zijn vrede dienden. Twee jaren lang werd het woord Gods in de hoofdstad
gepredikt; maar terwijl er velen waren, die het evangelie aannamen, verwierp de meerderheid van het volk
het. De verdraagzaamheid van koning Frans was slechts voor de schijn geweest,om zijn eigen doeleinden te
bereiken, en de pausgezinden slaagden erin, het gezag te herwinnen. De kerken werden weder gesloten, en
de brandstapel opgericht.
Calvijn was nog te Parijs, en bereidde zich door studie, overpeinzingen en gebed voor op zijn
toekomstige werk, en hield aan, het licht te verspreiden. Eindelik echter kwam hij onder verdenking. De
overheden besloten hem naar de vlammen te brengen. Zichzelf veilig wanende in zijn afzondering, dacht hij
niet aan gevaar, toen er vrienden zijn kamer binnenstormden met de tijding, dat er beambten op weg waren
om hem gevangen te nemen. Op hetzelfde ogenblik hoorden ze een luid kloppen aan de buitendeur. Er was
geen tijd te verliezen. Sommige van de vrienden hielden de beambten aan de deur aan de praat, terwijl
anderen de hervormer hielpen om zich uit een venster neer te laten, zodat hij zich in aller ijl naar de
voorsteden kon begeven. Hier vond hij schuilplaats in de woning van een werkman, die een vriend van de
Hervorming was, vermomde zich in de klederen van zijn gastheer, en begaf zich met een schoffel over de
schouder op weg. Zuidwaarts reizende, vond hij opnieuw bescherming binnen Margaretha’s gebied.1Zie
D’Aubigné, “History of the Reformation in the Time of Calvin,” boek 2, kap. 30.
Hier vertoefde hij enige maanden, veilig onder de bescherming van machtige vrienden, en zich als
tevoren met de studie bezighoudende. Maar hij had zijn hart gezet op de evangelisatie van Frankrijk, en kon
niet langer werkeloos blijven. Z— spoedig de storm enigszins bedaard was, zocht hij een nieuw arbeidsveld
te Poitiers, waar er een hogeschool was, en waar de nieuwe inzichten reeds gunstig waren ontvangen.
Personen van alle klassen luisterden gaarne naar het evangelie. Er was geen openbare prediking, maar aan
de woning van de hoofdmagistraat, in zijn eigen tehuis, en somtijds ook in een publieke tuin, verklaarde
Calvijn de woorden van het eeuwige leven aan hen, die wensten te luisteren. Mettertijd groeide het aantal
146