Het Grote Conflict door Ellen White

geloof, die ze verwaarloosd hebben, zullen ze onder een schrikkelike drang van ontmoediging moeten leren.
Wij moeten tans met God in kennis komen, door Zijn beloften op de proef te stellen. De engelen
houden aantekening van elk gebed, dat ernstig en oprecht is. We moeten liever zelfzuchtige genoegens
nalaten, dan onze gemeenschap met God te verwaarlozen. De bitterste armoede, de grootste
zelfverloochening, met Zijn goedkeuring, is beter dan rijkdom, eer, gemak en vriendschap zonder die. We
moeten tijd nemen om te bidden. Als we ons gemoed door wereldse belangen laten innemen, zou het kunnen
gebeuren, dat de Heer ons tijd gaf door ons onze gouden afgoden, onze huizen of vruchtbare landen te
ontnemen.
De jongen zouden niet tot zonde verleid worden, als ze weigerden, elke weg in te slaan, behalve die,
op welke ze Gods zegen konden afbidden. Indien de boodschappers, die de laatste ernstige waarschuwing
aan de wereld brengen, om Gods zegen wilden smeken, niet op een koude, lusteloze, trage wijze, maar
vuriglik en in het geloof, gelijk Jakob het deed, ze zouden veel plaatsen vinden, waar ze zeggen konden: “Ik
heb God gezien van aangezicht tot aangezicht, en mijn ziel is gered geweest.” De Hemel zou hen als vorsten
rekenen, die macht hebben om bij God en de mens te overwinnen.
“De tijd van benauwdheid, zoals er nog nooit geweest is,” zal spoedig over ons komen; we zullen een
ondervinding behoeven, die we tans niet bezitten, en velen zijn te traag, om zich die te verwerven. Het is
dikwels het geval, dat de voorsmaak van moeite groter is dan de werkelikheid; maar dat is niet alzo met de
krisis, die v——r ons ligt. De levendigste voorstelling kan de omvang van het godsgericht niet bevatten. In
de tijd van beproeving moet elke ziel op zichzelf v— —r God staan. Ofschoon Noach, Daniël en Job in het
land zouden zijn, “zo waarachtig als Ik leef, spreekt de Heer Heer, zo ze een zoon, of zo ze een dochter
zouden bevrijden! ze zouden alleen hun ziel door hun gerechtigheid bevrijden.”
Tans, terwijl onze grote Hogepriester nog bezig is om verzoening voor ons te doen, behoren wij er
naar te streven, volmaakt te worden in Christus. De Heiland kon er zelfs niet door een gedachte toe gebracht
worden, aan de kracht van de verzoeking toe te geven. Satan vindt in de harten van de mensen het een of
andere punt, waar hij een steun voor zijn voet krijgen kan; de een of andere zondige begeerte wordt
gekoesterd, door welke zijn verzoekingen vat op hen krijgen. Maar Christus verklaarde van Zichzelf: “De
overste van deze wereld komt, en heeft aan Mij niets.”1 Satan kon niets in de Zoon van God vinden, dat hem
gelegenheid bood om de overwinning te behalen. Hij had de geboden van Zijn Vader bewaard, en in Hem
was er geen zonde, die Satan tot zijn voordeel kon gebruiken. Dit is de toestand, waarin diegenen gevonden
moeten worden, welke staande zullen blijven in de tijd van benauwdheid.
419