Het Grote Conflict door Ellen White

Doch indien de doden alreeds de gelukzaligheid van de hemel smaken, of anders alreeds smarten
lijden in de vlammen van de hel, wat heeft dan het toekomende oordeel te betekenen? Het onderwijs van
Gods woord op deze belangrijke punten is duister, noch verward; een gewoon verstand kan het begrijpen.
Maar welk eerlik hart kan wijsheid of rechtvaardigheid zien in de algemeen aangenomen leer? Zullen de
rechtvaardigen, nadat hun geval in het gericht onderzocht is, het goedkeurende getuigenis horen: “Wel, gij
goede en getrouwe dienstknecht,” “ga in tot de vreugde van uw Heer,“ wanneer ze wellicht eeuwen lang
reeds in Zijn tegenwoordigheid verblijf hebben gehouden? Worden de goddelozen uit de plaats der pijniging
opgeroepen, om het oordeel van de Rechter van de ganse aarde te vernemen: “Gaat weg van Mij, gij
vervloekten, in het eeuwige vuur?” O, wat plechtige spotternij! wat schandelike beschuldiging van Gods
wijsheid en rechtvaardigheid!
De theorie van de onsterfelikheid van de ziel was een van die valse leerstellingen, welke Rome van
het heidendom overnam, en met de godsdienst van de Christenheid samenvlocht. Martin Luther plaatste die
leer onder de “ontelbare wonderheden van de Roomse mesthoop van bisschoppelike verordeningen.” Over
de woorden van Salomo in Prediker sprekende, waar het heet, dat de doden niet met al weten, zegt de
hervormer: “Een verder bewijs, dat de doden geen . . . bewustzijn hebben. Er is daar,” zegt hij, “geen plicht,
geen wetenschap, geen kennis, geen wijsheid. Salomo is van oordeel dat de doden slapen, en in het geheel
niets voelen. Want de doden liggen daar, en berekenen dagen noch jaren; maar wanneer ze opgewekt zorden,
zal het hun zijn, als hadden ze slechts een ogenblik geslapen.”
Nergens wordt in de Heilige Schrift de verklaring gevonden, dat de rechtvaardigen hun beloning of
de goddelozen hun straf bij de dood erlangen. De patriarchen en profeten hebben geen zodanige verzekering
achtergelaten. Christus en Zijn apostelen hebben er zelfs niet op gedoeld. De Bijbel leert duidelik, dat de
doden niet rechtuit naar de hemel gaan. Ze worden voorgesteld als slapende tot de op- standingsdag.2
Diezelfde dag, wanneer de zilveren koord ontketend, en de gulden schaal in stukken gestoten wordt, vergaan
de gedachten van de mens. Zij, die in de groeve nederdalen, gaan in de stilte. Ze weten van niets, dat onder
de zon geschiedt. Zalige rust voor de vermoeide rechtvaardigen! De tijd, hetzij hij lang zij of kort, is voor
hen slechts een ogenblik. Ze slapen, en de bazuin Gods wekt hen op tot een heerlike onsterfelikheid. “Want
de bazuin zal slaan, en de doden zullen onverderfelik opgewekt worden...En wanneer dit verderfelike zal
onverderfelikheid aangedaan hebben, en dit sterfelike zal onsterfelikheid aangedaan hebben, alsdan zal het
woord geschieden, dat ge-schreven is: De dood is verslonden tot overwinning.” Terwijl ze uit hun diepe
slaap worden opgeroepen, beginnen ze te denken juist van het punt af, waar ze opgehouden zijn. Hun laatste
gevoel was de smart van de dood, hun laatste gedachte, dat ze ten prooi werden aan het geweld van het graf.
Wanneer ze uit de groeve te voorschijn treden, zal hun eerste blijde gedachte in de zegekreet weerklinken:
“Dood, waar is uw prikkel? Graf, waar is uw overwinning?”
369