Het Grote Conflict door Ellen White

de vervolging van de discipelen van Christus. Toen werd de boodschap des heils, nu niet langer voor het
uitverkoren volk alleen bestemd, aan de wereld gegeven. De discipelen, door de vervolging gedwongen om
uit Jeruzalem te vluchten, “gingen het land door, en verkondigden het Woord.” “En Filippus kwam af in de
stad van Samaria, en predikte hun Christus.” Petrus verklaarde onder Goddelike leiding het evangelie aan
de hoofdman over honderd te Cesarea, de godvrezende Cornelius; en aan de ijverige Paulus, voor het geloof
van Christus gewonnen, werd opgedragen om de blijde boodschap “ver tot de heidenen” te brengen.
Tot dusverre is iedere bepaling van de profetie treffend vervuld; en het begin van de zeventig weken
wordt zonder bezwaar in het jaar 457 v. C., het einde ervan in 34 n. C. vastgesteld. Van die datum af
rekenende, bestaat er geen moeilikheid om het einde van de 2300 dagen te vinden. Als de zeventig weken
— 490 dagen — afgesneden moesten worden van de 2300, dan bleven er 1810 dagen over. Aan het einde
van de 490 dagen moesten de 1810 dagen nog vervuld worden. Van 34 n. C. af rekenende brengen 1810
jaren ons tot het jaar 1844. Bijgevolg eindigde de 2300 dagen van Dan. 8:14 in 1844. Bij het sluiten van dit
grote profetiese tijdperk zal, volgens de uitspraak van de engel Gods, “het heiligdom gerechtvaardigd
worden.” Aldus werd de tijd voor de rechtvaardiging (d. i. reiniging) van het heiligdom — waarvan men
bijna algemeen geloofde, dat het plaats zou hebben bij de wederkomst — beslist aangewezen.
Miller en zijn metgezellen geloofden in het begin, dat de 2300 dagen eindigen zouden in de lente van
1844, terwijl de profetie op de herfst van dat jaar wijst. De verkeerde op-vatting van dit punt veroorzaakte
teleurstelling en verslagenheid aan degenen, die de vroegere datum hadden vastgesteld als zijnde de tijd voor
de komst des Heren. Toch deed dit niets af van de kracht van de redenering, volgens welke aangetoond werd,
dat de 2300 dagen in het jaar 1844 eindigden, en dat de grote gebeurtenis, door de reiniging van het heiligdom
voorgesteld, dan moest plaats vinden.
Miller had, toen hij met het onderzoek van de Schriften begon, met het doel om te bewijzen, dat ze
een openbaring van God waren, eerst in het minst niet verwacht dat hij tot het besluit zou komen, waartoe
hij nu was geraakt. Hij kon zelf de uitkomsten van zijn onderzoek bijna niet geloven. Maar het bewijs in de
Schrift was te duidelik en te krachtig om ontkend te kunnen worden.
Hij had twee jaren aan de studie van de Bijbel gewijd, toen hij in 1818 tot de ernstige overtuiging
kwam,dat Christus in omtrent vijf en twintig jaren zou verschijnen om Zijn volk te verlossen. “Ik behoef niet
te spreken,” zegt Miller, “van de vreugde, die mijn hart vervulde over dat heerlike vooruitzicht, noch ook
van het vurig verlangen van mijn ziel, om deel te hebben aan de gelukzaligheid van de verlosten. De Bijbel
was me nu een nieuw boek. Hij was inderdaad een genot voor mijn geest; alles wat me donker, geheimzinnig,
of verborgen was geweest in zijn leer, was voor mijn geestesoog verdreven door de heldere glans, die me nu
uit zijn heilige bladen tegenblonk; en o, hoe liefelik en heerlik deed de waarheid zich voor! Al de
tegenstellingen en onbestaanbaarheden, die ik tevoren in het Woord gevonden had, waren verdwenen; en
218