Het Grote Conflict door Ellen White

en hetgeen Wycliffe leerde, maakte een diepe indruk op de voornaamste mannen onder het volk. De koning
en edelen ontkenden verenigd de aanspraak van de opperpriester op tijdelik gezag, en weigerden betaling
van de schatting. Op die wijze ontving de pauselike oppermacht in Engeland een gevoelige slag.
Een ander kwaad, waartegen de hervormer een langdurige en besliste strijd voerde, was de instelling
van de orde van bedelmonniken. Deze monniken kwamen in troepen naar Engeland, en brachten de grootheid
en voorspoed van de natie schade toe. Bedrijvigheid, opvoeding, zeden, alles gevoelde de nadelige invloed.
Het luie bedelaarsleven van de monniken ledigde niet alleen de zakken van het volk, maar bracht nuttige
arbeid in minachting. De jongelingen gingen zedelik achteruit en werden slecht. Onder de invloed van de
monniken werden er velen toe overgehaald, zich in een klooster te begeven, en zich aan het kloosterleven te
wijden, en dat niet alleen zonder toestemming van hun ouders, maar zelfs zonder hun voorkennis en tegen
hun bevel in. Een van de oude vaders van de Roomse Kerk, de eisen van het monnikeleven boven de
verplichtingen van kinderliefde en kinderplicht stellende, had verklaard: “Al zou ook uw vader wenend en
klagend voor uw deur liggen, en uw moeder u de schoot tonen, die u gedragen en de borsten, die u gezoogd
hebben, zie dat gij hen met voeten treedt, en begeeft u rechtuit tot Christus. ” Door zulke “monsterachtige
onmenselikheid,” gelijk Luther het later noemde, “die meer van de wolf en de tiran dan van de Christen en
de mens had,” werden de harten van de kinderen tegen hun ouders verhard. Aldus maakten de pauselike
leiders, gelijk de Farizeën van ouds, het gebod Gods te niet door hun instelling. Op die wijze werden de
huisgezinnen verbroken, en de ouders van het gezelschap van hun zoons en dochters beroofd.
Zelfs de studenten aan de universiteiten werden door de valse voorstellingen van de monniken misleid,
en bewogen, zich bij hun orden te voegen. Velen hadden later berouw van de genomen stap, ziende dat ze
hun eigen leven verwoest, en hun ouders verdriet aangedaan hadden; maar wanneer ze eenmaal in de val
waren, was het hun onmogelik, hun vrijheid terug te krijgen. Vele ouders weigerden, uit vrees van de invloed
van de monniken, om hun zonen naar de hogescholen te zenden. Er was op de grote middelpunten van
geleerdheid een sterke vermindering van het aantal studenten waar te nemen. De scholen kwijnden, en
onkunde nam de overhand.
De paus had aan deze monniken de macht verleend, om de biecht af te nemen en vergiffenis van
zonden te schenken. Dit werd de bron van zeer groot kwaad. Daar ze er slechts op uit waren, hun winst te
vergroten, waren deze monniken zo zeer gereed, kwijtschelding te geven, dat boosdoeners van allerlei soort
zich tot hen voegden, en als natuurlik gevolg de ergste schanddaden hand over hand toenamen. De kranken
en armen werden aan hun lot overgelaten; terwijl de giften, die in hun behoeften hadden moeten voorzien,
in de zakken van de monniken vloeiden, die met dreigementen aalmoezen van de mensen eisten, en de
slechtheid veroordeelden van hen, die het zouden wagen, hun orders niet te begiftigen. Ondanks hun
voorgewende armoede, nam de rijkdom van de monniken voortdurend toe, en bij prachtige gebouwen en
rijkbeladen tafels stak de aangroeiende armoede van het volk immer meer af. En terwijl zij hun tijd in weelde
50