Het Grote Conflict door Ellen White

degenen, die de eisen van het vierde gebod prediken, en op die wijze de eerbied voor de Zondag te niet doen,
de be- roerders van het volk zijn, en herstelling tot de gunst van God en tijdelike welvaart onmogelik maken.
Aldus zal de aanklacht, van ouds tegen de dienstknecht Gods ingebracht, herhaald worden, en dat om even
welgegronde redenen. “En het geschiedde, als Achab Elia zag, dat Achab tot hem zei: Zijt gij die beroerder
in Israël ? Toen zei hij: Ik heb Israël niet beroerd, maar gij en uw vaders huis, daarmede, dat gijlieden de
geboden des Heren verlaten hebt, en de Baäls nagevolgd zijt.”1 Wanneer de volkswoede door valse
aanklachten zal opgewekt zijn, zullen ze met Gods gezanten op een wijze handelen, zeer veel gelijkend op
die, waarop het afvallige Israël met Elia handelde.
De wonderwerkende macht, door het Spiritualisme geopenbaard, zal zijn invloed doen gelden over
degenen, die God verkiezen te gehoorzamen in plaats van mensen. Mededelingen van de geesten zullen
verklaren, dat God hen gezonden heeft om hen, die de Zondag verwerpen, van hun dwaling te overtuigen,
door hun onder het oog te brengen, dat de wetten van de staat even goed moeten gehoorzaamd worden als
de wet Gods. Ze zullen de grote zondigheid van de wereld betreuren, en de betuigingen van de
godsdienstleraars steunen, dat de ontaarde staat van zeden veroorzaakt wordt door Jes. 24:4, 5; 1 Kon. 18:17,
18. Zondagsontheiliging. Groot zal de verontwaardiging zijn, opgewekt tegen al degenen, die hun getuigenis
weigeren aan te nemen.
De politiek, die Satan in deze laatste strijd met Gods volk volgt, is dezelfde, waarvan hij zich bediende
aan het begin van de grote strijd in de hemel. Hij gaf toen voor, te trachten, de bestendigheid van de
Goddelike regering te bevorderen, terwijl hij in het geheim alle pogingen in het werk stelde om de ondergang
ervan te verkrijgen. En juist dat werk, dat hij aldus poogde tot stand te brengen, legde hij aan de trouwe
engelen ten laste. Dezelfde bedriegelike politiek heeft de geschiedenis van de Roomse Kerk gekenmerkt.
Die heeft immer voorgegeven te handelen als stedehouder des Hemels, en desniettemin getracht zich boven
God te verheffen, en Zijn wet te veranderen. Onder de regering van Rome werden degenen, die de dood
ondergingen ten gevolge van hun trouw aan het evangelie, als boosdieners gebrandmerkt; ze werden
verklaard, bondgenoten van Satan te zijn; en alle denkbare middelen werden in het werk gesteld om blaam
op hen te werpen, opdat ze in de ogen van het volk, en zelfs in hun eigen, de ergste misdadigers zouden
schijnen. Nu zal het evenzo zijn. Terwijl Satan tracht, diegenen uit te roeien, die Gods wet eren, zal hij hen
doen beschuldigen als wetverbrekers, mensen die God onteren, en oordelen over de wereld brengen.
God oefent nimmer dwang uit over de wil, of het geweten ; maar Satan neemt gedurig de toevlucht
— om heer-schappij te krijgen over degenen, die hij op geen andere wijze verleiden kan — tot dwang door
wreedheid. Hij tracht door vrees of geweld het geweten te beheersen, en zichzelf hulde te verzekeren. Om
dit ten uitvoer te brengen werkt hij door godsdienstige en wereldlike overheden beide, en beweegt hen tot
het opleggen van menselike wetten in tegenstelling van de wet van God.
397