Het Grote Conflict door Ellen White

verder van de waarheid weg leidde. Satan juichte, dat het hem gelukt was, zulk een groot aantal van Christus’
volgelingen te bedriegen. Hij bracht hen vervolgens meer volkomen onder zijn macht, en vuurde hen aan
om degenen, die Gode getrouw gebleven waren, te vervolgen. Niemand verstond beter, het ware Christelike
geloof tegen te gaan dan zij, die het eenmaal zelven verdedigd hadden; en deze afvallige Christenen, in
verbinding met hun half-heidense genoten, kantten zich tegen de hoofdpunten van de leer van Christus.
Wanhopig moesten degenen, die getrouw wilden blijven, strijden om te blijven staan tegen de
bedriegerijen en gruwelen, welke, in priesterklederen vermomd,de kerk binnengevoerd werden. De Bijbel
werd niet aangenomen als de standaard van het geloof. De leer van godsdienstvrijheid werd ketterij geheten,
en de aanhangers ervan gehaat en vervolgd. Na lange en zware strijd besloten de weinige getrouwen alle
verbintenis met de afvallige kerk af te breken, indien die zou blijven weigeren, zich van valse leerstellingen
en afgode- dienst te zuiveren. Ze zagen in, dat scheiding onvermijdeiik was, indien ze aan het woord Gods
gehoorzaam wilden zijn. Ze durfden geen dwalingen gedogen, die dodelik zouden werken op hun eigen
zielen, en hen een voorbeeld doen stellen, dat het geloof van hun kinderen en kindskinderen in gevaar
brengen zou. Om vrede en eenheid te bewerken, waren ze gewillig, op alle punten in te schikken, die
bestaanbaar waren met getrouwheid aan God; maar ze gevoelden, dat vrede zelfs te duur zou gekocht worden,
als er beginselen voor moesten worden opgeofferd. Indien eenheid alleen verkrijgbaar was door verzaking
der waarheid en gerechtigheid, dan moest er liever verschil, en zelfs openlike strijd zijn.
Hoe goed zou het voor de kerk en de wereld wezen, indien de beginselen, welke die standvastige
zielen tot handelen dreven, in de harten van Gods belijdend volk verlevendigd werden. Er bestaat
zorgwekkende onverschilligheid met betrekking tot de leerstukken, die de steunpilaren van het Christelik
geloof vormen. De mening wint veld, dat die er niet zoveel op aankomen. Deze verachtering sterkt de handen
dergenen, die aan Satans zijde staan, zodat valse theorieën en noodlottige dwalingen, welke de getrouwen in
vroeger eeuwen op gevaar van hun leven af zouden hebben weerstaan en aan het licht gebracht, nu door
duizenden, die voorgeven volgelingen van Christus te zijn, met goedwilligheid aangezien worden.
De eerste Christenen waren inderdaad een eigenaardig volk. Hun vlekkeloos gedrag en standvastig
geloof waren een voortdurend verwijt, dat de rust van zondaren verstoorde. Ofschoon ze weinigen in getal
waren, en zonder aardse middelen, aanzien, of eerbare titels, waren ze de kwaaddoeners tot een schrik, waar
ook maar hun karakter en hun leer bekend waren. Om die reden werden ze door de goddelozen gehaat, gelijk
Abel gehaat werd door zijn goddeloze broeder. Om gelijke reden als Kaïn Abel versloeg, brachten degenen,
die de banden van de Heilige Geest zochten af te werpen, Gods volk ter dood. Om diezelfde oorzaak ook
verwierpen en kruisigden de Joden de Heiland,— wijl de reinheid en heiligheid van Zijn karakter een
voortdurend getuigenis was tegen hun zelfzucht en verdorvenheid. Van de tijd van Christus af tot op heden,
hebben Zijn getrouwe discipelen zich de haat en tegenwerking op de hals gehaald van hen, die de paden der
zonde liefhebben en betreden.
24