Het Grote Conflict door Ellen White

zelf de valsheid van, en wijst op de ware bewerkers van de verandering. “Alle dingen,” zegt hij, “die op de
Sabbat gedaan moesten worden, die hebben wij op de dag des Heren overgebracht.”1 Doch hoe ongegrond
het ook was, toch had het argument voor de Zondag de uitwerking, dat het de mensen aanmoedigde tot het
vertreden van de Sabbat des Heren. Al degenen, die door de wereld wensten geëerd te worden, namen de
algemene feestdag aan. Naarmate het pausdom vaster voet kreeg, werd het werk van de Zondagsverheffing
voortgezet.
Een tijd lang hielden de mensen zich met veldarbeid bezig, wanneer ze niet naar de kerk gingen, en
werd de zevende dag nog als de Sabbat beschouwd. Doch langzamerhand kwam er verandering. Aan hen,
die heilige ambten bekleedden, werd verboden op Zondag een vonnis uit te spreken in een burgerlik
twistgeding. Spoedig daarna werd aan alle personen, van welke rang ook, geboden, zich van gewone arbeid
te onthouden, op straffe van een boete voor vrijen, en slagen voor dienstbaren. Later werd er besloten, dat
rijken zouden gestraft worden met het verlies van de helft van hun bezittingen; en eindelik, dat ze slaven
zouden worden gemaakt, 1321 n. C.; zie Aanhangsel; 1Cox, R.,“Sabbath Laws and Sabbath Duties,” p. 538
(ed. 1853). indien ze halsstarrig bleven. De lagere klassen zouden levenslang verbannen worden.
Ook bediende zich men van wonderen. Onder meer wordt er verhaald, dat terwijl een landman, die
zijn akker op Zondag ging ploegen, zijn ploeg met een ijzer schoonmaakte, het ijzer aan zijn hand bleef
vastkleven, en hij het twee jaren lang met zich moest ronddragen, “tot zijn zeer grote pijn en schande.”
Later gaf de paus last, dat de priesters van de gemeenten de Zofidagschendcrs zouden vermanen, en van hen
verlangen, dat zij naar de kerk zouden gaan en hun gebeden waarnemen, opdat ze niet het een of andere
grote onheil over zich- zelven en hun buren zouden brengen. Een geestelike raad voerde de bewijsgrond aan,
waarvan sedert zo algemeen gebruik is gemaakt, zelfs, door Protestanten, dat de Zondag de Sabbat moet zijn,
omdat er mensen door de bliksem getroffen werden, terwijl ze op Zondag werkten. “Het is duidelik,” zeiden
de prelaten, “hoe groot Gods misnoegen was over hun verwaarlozing van deze dag.” Toen werd er een
beroep gedaan op priesters en predikanten, koningen en prinsen, en alle getrouwen, “om hun uiterste
pogingen in het werk te stellen, om de dag weder in zijn ereplaats te herstellen, en hem in de toekomst vromer
te doen vieren voor de goede naam van het Christendom.”
Daar de dekreten van de raadsvergaderingen onvoldoende bleken, werd de wereldlike overheid
verzocht, een edikt uit te vaardigen, dat de harten van het volk met schrik zou vervullen, en hen dwingen om
zich van Zondagsarbeid te onthouden. Op een synode, die te Rome bijeenkwam, werden alle vorige besluiten
opnieuw en met grotere kracht en plechtigheid bevestigd. Ook werden ze opgenomen in de geestelike wet,
en voor bijna de gehele Christenheid door de wereldlike overheden verplichtend gesteld. Toch bracht het
gebrek aan schriftuurlik gezag voor de Zondag niet weinig verlegenheid te weeg. De mensen betwijfelden
het recht van hun leraren, om de besliste verklaring van Jehova “de zevende dag is de Sabbat des Heren uws
Gods” ter zijde te stellen ten einde de dag van de zon te heiligen. Om het gemis aan bewijs in de Bijbel goed
386