Het Grote Conflict door Ellen White

Alzo ook betekent de troon der heerlikheid het koninkrijk der heerlikheid, en op dit koninkrijk wordt
gedoeld in de woorden van de Heiland: “Wanneer de Zoon des mensen komen zal in Zijn heerlikheid, en al
de heilige engelen met Hem, dan zal Hij zitten op de troon van Zijn heerlikheid; en v——r Hem zullen al de
volken vergaderd worden.” Dit koninkrijk is nog in de toekomst. Het zal niet gesticht worden v——r de
wederkomst van Christus.
Het koninkrijk der genade werd onmiddellik na de val van de mens opgericht, toen er een plan werd
beraamd voor de verlossing van het zondige geslacht. Het bestond toen in het voornemen en door de belofte
Gods; en door het geloof kon de mens er onderdaan van worden. Toch werd het niet wezenlik bevestigd,
voordat Christus gestorven was. Zelfs nadat Hij Zijn aardse bediening op zich genomen had, zou de Heiland,
uitgeput door de hardnekkigheid en ondankbaarheid van de mensen, zich van het offer op Golgotha terug
hebben kunnen trekken. In Gethsemané trilde de bittere beker in Zijn hand. Zelfs toen nog had Hij zich het
bloedzweet van het voorhoofd kunnen wissen, en het schuldig mensegeslacht kunnen laten omkomen in zijn
goddeloosheid. Had Hij dit gedaan, er had geen verlossing kunnen zijn voor de gevallen mensheid. Maar
toen de Heiland Zijn leven aflegde, en met Zijn laatste ademtocht uitriep: “Het is volbracht,” toen was de
uitvoering van het verlossingsplan verzekerd. De belofte van de zaligheid, aan het zondige paar in Eden
gegeven, was bekrachtigd. Het koninkrijk der genade, dat tevoren bestaan had door de belofte Gods, werd
toen bevestigd.
Aldus gaf de dood van Christus — juist die gebeurtenis, welke de discipelen hadden beschouwd als
de eindelike vernietiging van hun hoop — hun voor eeuwig de verzekering ervan. Terwijl hij hun een wrede
teleurstelling berokkende, was hij het grootste bewijs, dat hun geloof zich niet had vergist. De gebeurtenis,
die hen met rouw en wanhoop had vervuld, was dezelfde, die een deur der hope opende voor ieder kind van
Adam, en die het middelpunt vormde van het toekomstige leven en de eeuwige gelukzaligheid van al Gods
getrouwen in alle eeuwen.
Voornemens van oneindige barmhartigheid bereikten hun vervulling door de teleurstelling van de
discipelen. Terwijl hun harten zich gewonnen gaven voor de Goddelike genade en de kracht van de leer van
Hem, Die “sprak, gelijk nooit een mens gesproken had,” was toch nog met het reine goud van hun liefde tot
Jezus, het lage allooi van wereldse trots en zelfzuchtige eerzucht vermengd. Zelfs in de zaal, waar het pascha
genuttigd werd, in die plechtige ure, toen hun Meester reeds de schaduwen van Gethsemané binnentrad, was
er “twisting onder hen, wie van hen de meeste zou zijn.” Hun visioen was vol van de troon, de kroon, en de
heerlikheid, terwijl onmiddellik v——r hen lagen de vernedering en zielsangst van de hof, de gerichtszaal,
het kruis van Golgotha. Het was de trots van hun hart, hun dorst naar wereldse heerlikheid, welke er hen toe
gebracht had, zo hardnekkig te hangen aan de valse leer van hun tijd, en de woorden van de Heiland over
het hoffd te zien, die zo duidelik de ware aard van Zijn koninkrijk aantoonden, en op Zijn zielsangst en dood
wezen.
230