Het Grote Conflict door Ellen White

van God gegrond, dat Hij, Die het middelpunt is van hun hoop op het eeuwige leven, wederkomen zal, niet
om beledigd, veracht, en verworpen te worden, gelijk bij Zijn eerste komst, maar met macht en heerlikheid,
om Zijn volk te verlossen. Zij, die de Heiland niet liefhebben, wensen, dat Hij wegblijven zal; en er kan geen
beslissender bewijs zijn, dat de kerken zich van God hebben afgekeerd, dan de verbittering en vijandschap,
opgewekt door deze boodschap, welke hun uit de hemel toegezonden werd.
Zij, die de Advent-leer aannamen, ontwaakten tot het besef van de noodzakelikheid van berouw en
verootmoediging voor God. Velen hadden lange tijd gewankeld tussen Christus en de wereld; nu gevoelden
ze, dat het tijd was om tot een beslissing te komen. “De zaken der eeuwigheid namen voor hen een ongewoon
werkelike gestalte aan. Ze gevoelden zich dichter bij de Hemel, en zagen, dat ze schuldig stonden voor God.”
Christenen werden opgewekt tot een nieuw geestelik leven. Ze kwamen tot het bewustzijn, dat de tijd kort
was, en dat, wat ze voor hun medemensen wensten te doen, spoedig gedaan moest worden. De aarde trad op
de achtergrond, de eeuwigheid scheen zich voor hen te openen; en men gevoelde, dat de ziel, met al wat
betrekking heeft op het eeuwig wel of wee, boven al het tijdelike stond. Gods Geest rustte op hen, en gaf
kracht aan het ernstige beroep, dat ze op hun broederen zowel als op zondaren deden, om zich voor te
bereiden op de dag Gods. Het stille getuigenis van hun dageliks leven was een gedurige bestraffing voor
vormelike en ontoegewijde leden van de kerk. Die wilden niet gehinderd worden in hun jagen naar genot,
hun haken naar winstbejag, en hun zucht naar wereldse eer. Vandaar de vijandschap en de tegenstand, die er
tegen het Adventgeloof en hen, die het verkondigden, ontstond.
Toen men bevond, dat de bewijsgronden van de profetiese tijdperken niet omver te werpen waren,
trachtten de tegen-standers het onderzoeken van het punt tegen te gaan door te leren, dat de profetieën
verzegeld zijn. Aldus volgden de Protestanten in de voetstappen van de Roomsen. Terwijl de Pauselike kerk
de Bijbel van het volk weghoudt, beweerden de Protestantse kerken, dat een belangrijk deel van het heilige
woord — en wel het deel, hetwelk waarheden aan het licht brengt, die in het biezonder van toepassing zijn
op onze tijd — niet verstaan kon worden. Predikers en gemeente verklaarden, dat de profetieën van Daniël
en de Openbaring onbegrijpelike verborgenheden waren. Maar Christus verwees Zijn discipelen naar de
woorden van de Profeet Daniël met betrekking tot gebeurtenissen, die in hun tijd zouden plaats vinden, en
sprak: “Die het leest, die merke daarop!” En de bewering, dat de Openbaring een verborgenheid is, die niet
verstaan kan worden, wordt tegengesproken door de titel van het boek zelf: “De Openbaring van Jezus
Christus, die God Hem gegeven heeft, om aan Zijn dienstknechten te tonen de dingen, die haast geschieden
moeten. . . . Zalig is hij, die leest, en zijn zij, die horen de woorden van deze profetie, en die bewaren, hetgeen
daarin geschreven is; want de tijd is nabij.”
De profeet zegt: “Zalig is hij, die leest”—er zijn dezulken, die niet willen lezen; de zegen is niet voor
hen. “En zij, die horen”—er zijn er ook sommigen, die weigeren iets aangaande de profetieën te horen; de
zegen is voor die klasse niet. “En bewaren, hetgeen daarin geschreven is”—velen weigeren, om acht te slaan
225