Het Grote Conflict door Ellen White

kristal, en aan hun oevers werpen wuivende bomen hun schaduw op de paden, die toebereid zijn voor de
verlosten des Heren. Daar verrijzen de heuvelen der schoonheid uit de wijde vlakten, en verheffen de bergen
Gods hun fiere kruinen. In die vreedzame dalen, aan de oevers van die levende stromen, zal Gods volk, dat
zo lang als pelgrims en zwervelingen gedoold heeft, een tehuis vinden.
“Mijn volk zal in een woonplaats van vrede wonen, en in welverzekerde woningen, en in stille,
geruste plaatsen.” “Er zal geen geweld meer gehoord worden in uw land, verstoring noch verbreking in uw
landpalen; maar uw muren zult ge Heil heten, en uw poorten Lof.” “En ze zullen huizen bouwen en ze
bewonen, en ze zullen wijngaarden planten en de vrucht ervan eten. Ze zullen niet bouwen, dat een ander
het bewone; ze zullen niet planten, dat een ander het ete. . . Mijn uitverkorenen zullen het werk van hun
handen verslijten (tot in lengte van dagen genieten).”
Daar “zullen de woestijn en de dorre plaatsen vrolik zijn, en de wildernis zal zich verheugen, en zal
bloeien als een roos.” “Voor een doorn zal een denneboom opgaan, voor een distel zal een mirteboom
opgaan.” “De wolf zal met het lam verkeren, en de luipaard bij de geitebok neder- liggen; ... en een klein
jongske zal ze leiden.” “Men zal nergens leed doen, noch verderven op de ganse berg van Mijn
heiligheid,“ spreekt de Heer. Er kan in de dampkring des hemels geen pijn bestaan. Daar zullen geen tranen,
geen lijkstoeten, geen tekenen van rouw wezen. “De dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch gekrijt, noch
moeite zal meer zijn; . . . want de eerste dingen zijn weggegaan.”3 “En geen inwoner zal zeggen: Ik ben ziek;
want het volk, dat daarin woont, zal vergeving van ongerechtigheid hebben.”
Daar is het Nieuwe Jeruzalem, de hoofdstad van de ver- heerlikte nieuwe aarde, “een sierlike kroon
in de hand des Heren, en een koninklike hoed in de hand van uw God.” “Haar licht was aan de
allerkostelikste steen gelijk, name- lik de steen jaspis, blinkende gelijk kristal.” “En de volken, die zalig
worden, zullen in haar licht wandelen, en de koningen van de aarde brengen hun heerlikheid en eer daarin.”3
De Heer spreekt: “Ik zal Me verheugen over Jeruzalem, en vrolik zijn over Mijn volk.” “De tabernakel Gods
is bij de mensen, en Hij zal bij hen wonen, en ze zullen Zijn volk zijn, en God-zelf zal bij hen en hun God
zijn.”3
In de stad Gods “zal geen nacht zijn.” Niemand zal rust nodig hebben, of ernaar verlangen. Er zal
geen afmatting zijn in het doen van Gods wil, en het prijzen van Zijn naam. We zullen immer de frisheid
van de morgen gevoelen, en immer verre zijn van het einde van de dag. “En ze zullen geen kaars, noch licht
van de zon van node hebben, want de Heer God verlicht hen.”4 Het licht van de zon zal vervangen worden
door een glans, die niet pijnlik verblindend is, maar toch onmetelik ver de helderheid van onze middag
overtreft.
455