Het Grote Conflict door Ellen White

hulp en de rechtvaardigheid van hun zaak, wederstond dat volk de machtigste legers, die tegen hen
uitgezonden konden worden. Keer op keer bracht de keizer nieuwe legers op de been, en drong Bohemen
binnen, slechts om een schandelike nederlaag te lijden. De Hussieten waren boven de angst voor de dood
verheven, en niets kon voor hun aangezicht bestaan. Enkele jaren na het begin van de oorlog stierf de
moedige Ziska ; maar zijn plaats werd ingenomen door Procopius, die een even moedig en bekwaam
veldheer was, en in sommige opzichten een beter aanvoerder.
De vijanden van de Bohemers, wetende dat de blinde krijger dood was, achtten de gelegenheid
gunstig om alles te herwinnen, wat ze verloren hadden. De paus riep nu een kruistocht tegen de Hussieten
uit en andermaal trok een ont- zaglike macht Bohemen binnen, maar slechts om een vreselike nederlaag te
lijden. Een tweede kruistocht werd uitgeroepen, in al de Roomse landen van Europa werden mannen, geld,
en krijgsbehoeften verzameld. Scharen voegden zich onder het pauselike vaandel, verzekerd dat er eindelik
een eind gemaakt zou worden aan de Hussieten ketters. Van de overwinning zeker, trok de grote macht
Bohemen in. Het volk verzamelde zich om hen terug te slaan. De twee legers trokken tegen elkander op,
totdat slechts een rivier hen scheidde. “De kruisvaarders waren verreweg de meesten in getal, en toch stonden
ze in plaats van moedig de stroom over te trekken en de strijd met de Hussieten aan te binden, met welk doel
ze van zo verre gekomen waren, hen stil aan te staren.” Toen viel er plotseling een geheimzinnige schrik op
het leger. Zonder een enkele slag te slaan werd die grote macht verbroken en verstrooid, alsof door een
onzichtbare macht verjaagd. Een groot aantal werden er door het leger van de Hussieten, dat de vluchtelingen
nazette, gedood, en een ontzaglike buit viel de overwinnaars in handen, zodat de oorlog, in plaats van de
Bohemers te verarmen, hen verrijkte.
Enige jaren later werd er onder een andere paus nogmaals een kruistocht begonnen. Gelijk tevoren
werden de mannen en de geldmiddelen uit al de Roomse landen van Europa verzameld. Groot was het loon,
dat voorgespiegeld werd aan hen, die deel zouden nemen aan deze gevaarlike onderneming. Algehele
vrijstelling van de gruwelikste misdaden werd aan iedere kruisvaarder verzekerd. Aan allen, die in de oorlog
omkwamen, werd een rijke beloning in de hemel toegezegd, en zij, die het leven behielden, zouden eer en
rijkdom op het slagveld inoogsten. Nogmaals werd er een groot leger op de been gebracht, dat de grenzen
overschreed, en Bohemen binnentrok. Het leger van de Hussieten trok zich voor hen terug, om de indringers
op die wijze verder en verder het land in te lokken, en hen in de waan te brengen, dat ze de overwinning
alreeds behaald hadden. Eindelik hielden de troepen van Procopius halt, en, zich naar de vijanden kerende,
rukten ze op hen toe, om de strijd aan te binden.
De kruisvaarders, die nu begrepen, dat ze zich vergist hadden, lagen in hun legerplaats de aanval af
te wachten. Op het horen van het gedruis van het naderende leger, zelfs v——r de Hussieten nog in het
gezicht waren, overviel hun andermaal een plotselinge schrik. Prinsen, aanvoerders, en gewone soldaten
vloden in alle richtingen, en wierpen hun wapenen weg. Tevergeefs trachtte de pauselike afgevaardigde, die
73