Het Grote Conflict door Ellen White

Zondaren vroegen met tranen: “Wat moet ik doen om zalig te worden?” Zij, wier leven zich door
oneerlikheid had gekenmerkt, waren verlangend om vergoeding te doen. Allen, die vrede in Christus
gevonden hadden, verlangden, dat anderen in de zegen zouden delen. De harten van de ouders keerden zich
tot de kinderen, en de harten van de kinderen tot hun ouders. De scheidsmuren van trots en terughoudendheid
werden omgeworpen. Hartgrondige belijdenis werd er gedaan, en de leden van het huisgezin werkten voor
de redding van hen, die hun het naast stonden, en het liefst waren. Menigmaal hoorde men ernstige gebeden
opzenden. Overal werden er gevonden, die in grote zielsangst met God pleitten. Velen worstelden de gehele
nacht in het gebed om de verzekering te erlangen, dat hun eigen zonden vergeven waren, of om de bekering
van hun betrekkingen of buren.
Alle klassen stroomden naar de bijeenkomsten van de Adventisten. Rijken en armen, hogen en lagen,
waren om verschillende redenen begerig, om voor zichzelven de leer van de wederkomst te horen. De Heer
hield de geest van tegenstand in toom, terwijl Zijn dienstknechten de redenen voor hun geloof verklaarden.
Somtijds was het werktuig zwak; maar Gods Geest gaf kracht aan Zijn waarheid. De tegenwoordigheid van
heilige engelen werd in deze vergaderingen gevoeld, en er werden er dageliks velen aan de gelovigen
toegevoegd. Terwijl de bewijzen voor de spoedige wederkomst van Christus werden herhaald,luisterden
grote menigten in ademloze stilte naar de plechtige woorden. Hemel en aarde schenen elkander nader te
komen. De kracht Gods werd gevoeld door ouden zowel als door jongen en personen van middelbare leeftijd.
De mannen gingen naar hun woningen terug met een loflied op de lippen, en de blijde tonen klonken door
de stille avondlucht. Niemand, die deze bijeenkomsten bijgewoond heeft, kan ooit die tonelen van die
allerdiepste belangstelling vergeten.
De verkondiging van een bepaalde tijd voor de komst van Christus lokte grote tegenstand van velen
onder alle klassen uit, van de predikant op de kansel tot op de roeke- looste, hemeltergende zon- daar. De
woorden van de profetie werden vervuld: “In het laatste der dagen zullen er spotters komen, die naar hun
eigen begeerlikheden zullen wandelen, en zeggen: Waar is de belofte van Zijn toekomst? Want van die dag,
dat de vaders ontslapen zijn, blijven alle dingen alzo, gelijk van het begin van de schepping,“1 Velen, die
voorgaven, de Heiland lief te hebben, verklaarden, dat ze niet tegen de leer van de wederkomst waren; ze
hadden alleen het bezwaar tegen de vastgestelde tijd. Maar Gods alziend oog doorzag hun harten. Ze wilden
er niet van weten, dat Christus zou komen om de wereld in gerechtigheid te oordelen. Ze waren ontrouwe
dienstknechten geweest; hun werk kon het onderzoek van de God, Die de harten proeft, niet lijden, en ze
vreesden, hun Heer te ontmoeten. Evenals de Joden in de tijd van de eerste komst van Christus, waren ze
niet gereed om Jezus te verwelkomen. Ze weigerden niet alleen om naar de eenvoudige leringen van de
Bijbel te luisteren, maar bespotten hen, die naar de Heer uitzagen. Satan en zijn engelen juichten, en wezen
er. Christus en Zijn heilige engelen honend op, dat het volk, dat voorgaf Hem te belijden, zo weinig liefde
tot Hem had, dat ze niet naar Zijn verschijning verlangden.
245