Het Grote Conflict door Ellen White

God bescheen het verstand van deze uitverkoren mannen met helder licht, en openbaarde hun vele
van de dwalingen van Rome; toch ontvingen ze niet al het licht, dat aan de wereld moest gegeven worden.
Door deze Zijn diensknechten bracht God het volk uit de duisternis van het Roomse stelsel; maar ze moesten
nog vele en grote hinderpalen ontmoeten; en Hij leidde hen van stap tot stap verder, naardat ze het konden
verdragen. Ze waren niet gereed om al het licht tegelijk te ontvangen. Evenals de volle glans van de
middagzon hen, die lang in duisternis gewoond hebben, zich doet afkeren, zo zou het ook met dezen gegaan
zijn. Daarom openbaarde Hij het licht trapsgewijze aan de leiders, naardat het volk het ontvangen kon. Van
eeuw tot eeuw zouden andere getrouwe werkers volgen, om de mensen nog verder te leiden op het pad van
de hervorming.
De scheuring in de kerk bleef voortduren. Drie pausen stonden naar de opperheerschappij, en hun
strijd vervulde de Christenheid met misdaad en onrust. Niet tevreden met het uitspreken van banvloeken,
namen ze de toevlucht tot wereldlike wapenen. Elkeen beijverde zich om wapenen te kopen en soldaten aan
te werven. Natuurlik moest er geld zijn; en om dit te verkrijgen, werden al de begiftigingen, ambten, en
zegeningen van de kerk te koop aangeboden. Ook de priesters, die hun meerderen volgden, namen de
toevlucht tot simonie en oorlog om hun mededingers te vernederen, en hun eigen macht te versterken. Met
dageliks toenemende vrijmoedigheid woedde Huss tegen de gruwelen, die in naam van de godsdienst
toegelaten werden; en het volk klaagde de Roomse hoofden openlik aan als de oorzaak van de onheilen, die
er over de Christenheid losbraken.
Opnieuw scheen de stad Praag op het punt van in een bloedige strijd gewikkeld te worden. Gelijk in
vroegere tijden werd Gods dienstknecht aangeklaagd als “die beroerder van Israël.”2 De stad werd opnieuw
in de ban gedaan, en Huss trok zich naar zijn geboorteplaats terug. Het getuigenis, dat hij zo getrouw had
afgelegd in zijn geliefde kapel van Bethlehem, was ten einde. Hij moest op een ruimer toneel, ten aanhoren
van de gehele Christenheid spreken, v——rdat hij zijn leven zou afleggen als een getuige voor de waarheid.
Om de onheilen te herstellen, die Europa verscheurden, werd er eep algemeen koncilie te Constance
samengeroepen. De raadsvergadering werd op de wens van keizer Sigismund door een van de drie
wedijverende pausen, Johannes XXIII., belegd. De eis om een koncilie was verre van welkom geweest aan
Paus Johannes, wiens karakter en gedragslijn nauweliks onderzoek konden verdragen, zelfs niet van prelaten,
zo los van zeden als de geesteliken van die dagen. Hij durfde zich echter niet tegen de wil van Sigismund
verzetten.1
Het voornaamste doel, dat het koncilie zich voorstelde, was het helen van de scheuringen in de kerk,
en het uitroeien van de ketterij. Vandaar dat de twee mededingende pausen, zowel als de voornaamste
voorstander van de nieuwe meningen, Johannes Huss, opgeroepen werden, om ervoor te verschijnen. De
eersten, die hun persoonlike veiligheid op prijs stelden, verschenen niet in persoon, maar werden door hun
64