Het Grote Conflict door Ellen White

gevolgen ervan op mensen zowel als op engelen, zouden aantonen, wat de uitk—mst zijn moet van het op
zijde zetten van het Goddelike gezag. Hierdoor zou bewezen worden, dat het welzijn van de schepselen, die
God gemaakt heeft, samenhangt met het bestaan van Zijn regering en wet. Aldus moest de geschiedenis van
deze vreselike poging tot opstand een voortdurende beveiliging worden voor alle heilige wezens;
verhinderen, dat ze zouden worden misleid, wat de aard van de overtreding aangaat, en hen beveiligen tegen
zonde, en de straf, die erop rust.
Tot aan het einde van de strijd in de hemel ging de grote indringer voort met zichzelf te rechtvaardigen.
Toen er aangekondigd werd, dat hij met allen, die met hem van hetzelfde gevoelen waren, uit de woning van
de zaligen verbannen moest worden, kwam de aanvoerder van de opstand stoutmoedig uit voor zijn
verachting van de wet van de Schepper. Hij herhaalde zijn bewering, dat engelen geen toezicht behoeven,
maar vrij behoorden te zijn om hun eigen wil te volgen, welke hen niet anders dan ten goede leiden zou. Hij
sprak met verachting over de Goddelike voorschriften als een beperking van hun vrijheid, en verklaarde, dat
het zijn voornemen was, alle wet afgeschaft te krijgen; opdat het heir des hemels, van deze dwang bevrijd,
tot een verhevener en heerliker staat van bestaan zou mogen op-klimmen.
Satan en zijn heir legden de schuld van hun opstand eenstemmig op Christus, verklarende, dat ze
nooit zouden gerebelleerd hebben, indien ze niet berispt geworden waren. Aldus hardnekkig en uitdagend in
hun ontrouw, tevergeefs trachtende om Gods regering omver te werpen, en toch godslasterlik bewerende,
zelven onschuldige slachtoffers te zijn van een onderdrukkende macht, werden de aartsrebel en al zijn
bondgenoten ten slotte uit de hemel verbannen. Dezelfde geest, die aanleiding gaf tot de opstand in de hemel,
veroorzaakt nog steeds opstand op de aarde. Satan heeft onder de mensen dezelfde gedragslijn voortgezet,
die hij bij de engelen gevolgd had. Zijn geest heerst nu in de kinderen der ongehoorzaamheid. Zij trachten,
evenals hij het heeft gedaan, de beperkingen van Gods wet omver te halen, en beloven de mensen vrijheid
door overtreding van de voorschriften ervan. Bestraffing van z—nde wekt nog immer de geest van haat en
tegenstand op. Wanneer Gods waarschuwende boodschappen tot het geweten spreken, leidt Satan er de
mensen toe, zichzelven te rechtvaardigen, en te zoeken naar het medegevoel van anderen in hun zondige
loopbaan. In plaats van hun dwalingen te verbeteren, verwekken ze verontwaardiging tegen degene, die
bestraft, alsof hij de enige oorzaak van de moeilikheid was. Sedert de dagen van de rechtvaardige Abel tot
op onze tijd is dit de geest geweest, welke tegen dezulken getoond wordt, die zonde durven veroordelen.
Door dezelfde verkeerde voorstelling van het karakter Gods, waarvan hij in de hemel gebruik had
gemaakt, en waardoor hij Hem laat beschouwen als gestreng en tirannies, verleidde Satan de mens tot zonde,
en na daarin geslaagd te zijn, verklaarde hij, dat Gods onrechtvaardige beperkingen tot de val van de mens
hadden geleid, gelijk die aanleiding hadden gegeven tot zijn eigen opstand. Maar de Eeuwiglevende maakt
Zelf Zijn karakter bekend: “Here, Here, God, barmhartig en genadig, lankmoedig, en groot van weldadigheid
335