Het Grote Conflict door Ellen White

verstandelike zijde van het Spiritualisme, en slaagt er aldus in om velen in zijn strikken te vangen. De
wijsheid, welke het Spiritualisme mededeelt, is die, welke door de apostel Jakobus beschreven wordt als die
“niet van boven afkomt, 12 Thess. 2:9, 10; 2Openb. 13:13, 14. maar aards is, natuurlik, duivels.” Dit verbergt
de grote bedrieger echter, wanneer bedekking hem beter past. Hij, die in de woestijn van de verzoeking aan
Christus kon verschijnen, met de glans van de hemelse serafs bekleed, vertoont zich aan de mensen op de
aantrekkelikste wijze als een engel des lichts. Hij doet een beroep op het verstand door voorlegging van
verheven onderwerpen; hij bekoort de verbeelding met betoverende tonelen, en maakt zich van de
genegenheden meester door welsprekende schilderingen van liefde en milddadigheid. Hij wekt de
verbeelding op tot een hoge vlucht, en brengt er de mensen toe, zich z— te verheffen op eigen wijsheid, dat
ze in hun hart de Eeuwige verachten. Dat machtige wezen, dat de Verlosser van de wereld op een zeer hoge
berg kon voeren, en Hem al de koninkrijken met hun heerlikheid kon tonen, zal door zijn verleidingen de
zinnen verwarren van allen, die niet door Goddelike macht worden beschut.
Satan verleidt de mensen tans, gelijk hij Eva in het paradijs bedroog, door vleierij, door een verlangen
aan te wakkeren om verboden kennis te verkrijgen, door lust tot zelfverheffing op te wekken. Het koesteren
van deze euvels veroorzaakte zijn val, en door hetzelfde middel tracht hij de ondergang van de mens te
bewerken. “Gij zult als God wezen,” zegt hij, “kennende het goed en het kwaad.”1 Het Spiritualisme leert,
“dat de mens het schepsel van voortuit- gang is; dat het zijn bestemming van zijn geboorte aan, en tot in
eeuwigheid is, op te klimmen tot de Godheid.” En wederom: “Iedere geest zal zichzelf oordelen, en geen ander.”
“Het oordeel zal goed zijn, omdat het een eigen oordeel is. . . . De troon is binnen in u.” Een Spiritualisties
leraar sprak, toen het “geestelik bewustzijn” in hem ontwaakte: “Mijn medemensen waren alle
ongevallen half-goden.”
En een ander verklaart: “Ieder rechtvaardig en volmaakt wezen is Christus.” Aldus heeft Satan in de
plaats van de gerechtigheid en de volmaaktheid van de eeuwige God, het ware voorwerp van aanbidding, in
de plaats van de volmaakte rechtvaardigheid van Zijn wet, de ware standaard van menselike ontwikkeling,
de zondige en dwaalzieke natuur van de mens zelf gesteld als het enige voorwerp van verering, de enige
standaard van oordeel, of maatstaf van karakter. Dit is vooruit-gang, niet naar omhoog, maar naar omlaag.
Het is een wet zowel van de verstandelike als de geeste- like natuur, dat we veranderd worden door
aanschouwen. De geest schikt zich van lieverlede naar de onderwerpen, waarmede men hem laat bezig zijn.
Hij lost zich op in hetgeen hij gewoon is lief te hebben en te eren. De mens kan nimmer hoger klimmen dan
zijn standaard van reinheid, of goedheid, of waarheid gesteld is. Indien het eigen ik zijn hoogste ideaal is,
zal hij nooit tot iets verheveners geraken. Hij zal eerder gedurig lager en lager zinken. De genade Gods alleen
heeft macht om de mens te verhogen. Aan zichzelf overgelaten, moet zijn pad onvermijdelik naar omlaag
voeren.
372