Het Grote Conflict door Ellen White

Er is geen bewijs, dat Christus verwacht wordt; geen voorbereiding op de komst van de Vorst des
levens. In verbazing staat de hemelse boodschapper op het punt van naar de hemel terug te keren met de
schandelike tijding, wanneer hij een groep herders ontdekt, die de nachtwacht houden bij hun kudden, en,
opblikkend naar de met sterren bezaaide hemel, de profetie van een Messias, die naar de aarde komen zou,
overdenken, verlangende naar de komst van de Verlosser van de wereld. Hier is een gezelschap, dat gereed
is om de hemelse boodschap te ontvangen. En plotseling verschijnt de engel des Heren, en verkondigt de
tijding van grote blijdschap.
Hemelse heerlikheid omschijnt de gehele vlakte, een ontelbare menigte engelen vertoont zich, en als
ware de vreugde te groot voor één boodschapper om de tijding uit de hemel te brengen, breken er een menigte
stemmen uit in het lied, dat alle geslachten van de gezaligden eenmaal zingen zullen: “Ere zij God in de
hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.” O, welk een les ligt er in deze
wondervolle geschiedenis van Bethlehem! Hoe bestraft hij ons ongeloof, onze trots, en onze
zelfgenoegzaamheid. Hoe waarschuwt hij ons om voorzichtig te zijn, opdat we niet door onze misdadige
onverschilligheid eveneens verzuimen, de tekenen van de tijden te onderscheiden, en daardoor de dag van
onze bezoeking niet zouden weten. Het was niet alleen op de heuvelen van Judea, niet alleen onder de
nederige herders, dat de engelen dezulken vonden, die wachtten op de komst van de Messias. Er waren er
ook in het heidenland, die naar Hem uitzagen: geleerde mannen waren het, rijk en hooggeboren, de wijsgeren
van het Oosten.
Natuurvorsers zijnde, hadden die wijze mannen God in Zijn handewerk gezien. Uit de Hebreeuwse
Schriften hadden ze geleerd van de Ster, die uit Jakob zou opgaan; en met innig verlangen verwachtten ze
de komst van Hem, Die niet alleen de “Vertroosting Israëls,” maar “een licht tot verlichting van de Heidenen”
en “tot zaligheid tot aan het uiterste van de aarde” zijn zou. Ze zochten naar licht, en licht van de troon van
God bescheen het pad v——r hun voeten. Terwijl de priesters en rabbijnen van Jeruzalem, de aangewezen
bewaarders en verklaarders van de waarheid, in duisternis gehuld waren, leidde de uit de Hemel gezonden
ster deze heidense vreemdelingen naar de geboorteplaats van de nieuwgeboren Koning. Het is “door degenen,
die Hem verwachten,” dat Christus “ten anderen male zonder zonde gezien zal worden tot zaligheid.”3 Gelijk
de tijding van de geboorte van de Heiland, werd ook de boodschap van de wederkomst niet aan de
godsdienstleiders van het volk gegeven. Ze waren niet met God in verbintenis gebleven, en hadden het
licht uit de hemel ge- weigerd aan te nemen; ze behoorden dus niet tot het getal, dat door de apostel
Paulus beschreven wordt: “Maar Gij, broeders! gij zijt niet in duisternis, dat u die dag als een dief zou
bevangen. Gij zijt allen kinderen des lichts, en kinderen des daags; wij zijn niet des nachts, noch der
duisternis.” De wachters op Zions muren behoorden de eersten geweest te zijn om de tijding van de komst
van de Heiland op te vangen; de eersten om hun stemmen te verheffen en te verkondigen, dat Hij nabij was;
208