Het Grote Conflict door Ellen White

zonde voelen, maar zal er voortdurend tegen strijden. Het is hier, waar de hulp van Christus nodig is.
Menselike zwakheid wordt met Goddelike kracht verbonden, en het geloof roept uit: “Gode zij dank, die ons
de overwinning geeft door onze Heer Jezus Christus.” De Schrift toont duidelik aan, dat het werk van de
heiligmaking voortstrevend is. Wanneer de zondaar uit kracht van zijn bekering vrede met God vindt door
het bloed van de verzoening, dan is het Christelike leven pas begonnen. Hij moet nu “tot de volmaaktheid
voortvaren;” om op te wassen “tot de mate van de grootte van de volheid van Christus.” De apostel Paulus
zegt: “Maar één ding doe ik, vergetende hetgeen achter is, en strekkende mij tot hetgeen v——r is, jaag ik
naar het wit, tot de prijs van de roeping Gods, die van boven is in Christus Jezus.”3 En Petrus stelt ons de
trappen voor, langs welke de heiligmaking van de Bijbel verkregen kan worden: “En gij, tot hetzelve ook
alle naarstigheid toebrengende, voegt bij uw geloof deugd; en bij de deugd kennis; en bij de kennis matigheid;
en bij de matigheid lijdzaamheid; en bij de lijdzaamheid godzaligheid; en bij de godzaligheid broederlike
liefde, en bij de broederlike liefde liefde jegens allen . . . want dat doende zult ge nimmermeer struikelen.”
Wie de heiligmaking van de Bijbel bij ondervinding hebben, zullen een geest van ootmoedigheid
openbaren. Gelijk Mozes hebben ze iets aanschouwd van de ontzettende majesteit der heiligheid, en zien
hun eigen onwaardigheid in tegenstelling van de reinheid en de verheven volmaaktheid van de Oneindige.
De profeet Daniël was een voorbeeld van ware heiliging. Zijn lange leven was een eervol dienen van Zijn
Meester. Hij was “een zeer gewenste man”1 in de hemel. Toch vereenzelvigde deze geëerde profeet zich
met de wezenlik zondigen in Israël, in plaats van er zich op te laten voorstaan, dat hij rein en heilig was, toen
hij ten behoeve van zijn volk v——r God pleitte: “Wij werpen onze smekingen voor Uw aangezicht niet
neder op onze gerechtigheden, maar op Uw barmhartigheden, die groot zijn.” “We hebben gezondigd, we
zijn Fil. 2:12, 13. 1 Kor. 15:57 ; Fil. 3:13, 14.; 2 Petrus 1:5-10. Dan. 10:11. goddeloos geweest.” Hij zegt:
“Als ik nog sprak, en bad, en beleed mijn zonde, en de zonde van mijn volk.” En toen Gods Zoon later
verscheen om hem te onderrichten, zegt Daniël: “Mijn sierlikheid werd aan mij veranderd in een verderving,
zodat ik geen kracht behield.”
Toen Job de stem des Heren hoorde in de wervelwind, riep hij uit: “Daarom verfoei ik mij, en heb
berouw in stof en as.” Het was toen Jesaja de heerlikheid des Heren zag, en de serafs hoorde roepen: “Heilig,
heilig, heilig is de Heer der heirscharen,” dat hij uitriep: “Wee mij, want ik verga.” Paulus spreekt van
zichzelf, nadat hij opgetrokken geweest was in de derde hemel, en onuitsprekelike woorden gehoord had,
die het een mens niet geoorloofd is te spreken, als “de allerminste van al de heiligen.” Het was de geliefde
Johannes, die aan Jezus’ boezem rustte, en Zijn heerlikheid aanschouwde, die voor dood nederviel aan de
voeten van de engel.
Er kan geen zelfverheffing, geen pochend aanspraak maken op zondeloosheid zijn aan de zijde van
hen, die in de schaduw van het kruis van Golgotha wandelen. Ze gevoelen, dat hun zonde de oorzaak is
geweest van de doodsangst, die het hart van de Zoon van God heeft gebroken; en die gedachte zal hen tot
315