Het Grote Conflict door Ellen White

ervan zijn, dat ze daaruit trekken.”2 Nadat de Romeinen onder Cestius de stad hadden omsingeld, braken ze
onverwachts het beleg op, terwijl alles gunstig scheen voor een onmiddellike aanval. De belegerden,
wanhopende aan het goed gevolg van tegenstand, stonden op het punt van zich over te geven, toen de
Romeinse veldheer zijn leger terugtrok, schijnbaar zonder de minste reden.
Maar Gods genadige voorzienigheid leidde de gebeurtenissen tot welzijn van Zijn eigen volk. Het
beloofde teken was aan de afwachtende Christenen gegeven, en nu werd aan allen, die de waarschuwing van
de Heiland gehoorzaam wilden zijn, een gelegenheid aangeboden. De gebeurtenissen werden z— beschikt,
dat Joden noch Romeinen de vlucht van de Christenen zouden verhinderen. Bij de aftocht van Cestius deden
de Joden cen uitval uit Jeruzalem, en zetten het aftrekkende leger na; en terwijl beide machten aldus
beziggehou den werden, hadden de Christenen gelegenheid, de stad te verlaten. Op die tijd was het land ook
vrij van vijanden, die zouden hebben kunnen trachten hen op te houden. Ten tijde van het beleg waren de
Joden te Jeruzalem vergaderd om het Loofhuttefeest te vieren; en dus konden de Christenen het gehele land
door ongehinderd ontkomen. Zonder oponthoud vloden ze naar een veilige schuilplaats,— de stad Pella, in
het land van Perea, aan de overzijde van de Jordaan.
De Joodse macht, die Cestius en zijn leger achtervolgde, viel met zulk een geweld op hun achterhoede
aan, dat algehele vernietiging hen dreigde. Het was met de grootste moeite, dat het de Romeinen gelukte,
terug te trekken. De Joden leden bijna geen verlies, en trokken in triomf met hun buit naar Jeruzalem terug.
Maar dit schijnbare sukses bracht hun niets dan ongeluk. Het wekte in hen die geest van hardnekkige
tegenstand tegen de Romeinen op, die al spoedig onuitsprekelik onheil over de veroordeelde stad bracht.
Vreselik waren de onheilen, die Jeruzalem troffen, toen het beleg door Titus hervat werd. De stad
werd belegerd ten tijde van het Pascha, toen er miljoenen Joden binnen de muren vergaderd waren. Hun
mondvoorraad, die, zorgvuldig bewaard, de inwoners verscheidene jaren had kunnen voeden, was tevoren
vernield door de afgunst en wraakzucht van de strijdende partijen, en nu leden ze al de verschrikkingen van
de hongersnood. Een maat tarwe werd voor een talent verkocht. Z— hevig waren de smarten van de honger,
dat de mannen het leder van hun gordels en sandalen en het overtreksel van hun schilden kauwden. Het volk
sloop in groten getale ‘s nachts de stad uit, om wilde planten te verzamelen, die buiten de muren groeiden,
hoewel er velen gegrepen en onder wrede martelingen ter dood gebracht werden, en zij, die in veiligheid
terugkeerden, dikwels beroofd werden van wat ze met zoveel gevaar hadden bijeengegaard. De alleronmenselikste
martelingen werden toegepast door de hoogge- plaatsten, om van het behoeftige volk de laatste
ellendige voorraad af te persen, die ze misschien verborgen hadden...
En deze wreedheden werden niet zelden begaan door mensen, die zelven goed gevoed waren, en die
slechts de begeerte hadden om voorraad voor de toekomst op te leggen. Duizenden kwamen om door
hongersnood en pest. Na- tuurlike liefde scheen verdwenen te zijn. Mannen beroofden hun vrouwen, en
14