Het Grote Conflict door Ellen White

Een grote klasse van degenen, wier gevoel opkomt tegen de leer van de eeuwige pijniging, wordt tot
de tegenoverge- 1 Openb. 14:8; 17:2. stelde dwaling gedreven. Ze zien in, dat de Schrift God voorstelt als
een wezen vol liefde en barmhartigheid, en kunnen niet aannemen, dat Hij Zijn schepselen naar het vuur van
een eeuwig brandende hel zal verwijzen. Aan- nemende echter, dat de ziel van nature onsterfelik is, zien ze
geen andere uitweg dan te besluiten, dat het ganse mensdom ten laatste zalig zal worden. Velen beschouwen
de be-dreigingen van de Bijbel als eenvoudig bedoeld, om de mens door schrik tot gehoorzaamheid te
dringen, en niet om letterlik vervuld te worden. Aldus kan de zondaar in zelfzuchtig genot leven, de eisen
Gods in de wind slaan, en toch verwachten, ten laatste in gunst aangenomen te worden. Zulk een leer, die
alles in Gods barmhartigheid zoekt, en Zijn rechtvaardigheid wegcijfert, is het vleselike hart aangenaam, en
stijft de zondaren in hun goddeloosheid.
Om aan te tonen, hoe degenen, die in zaligheid voor iedereen geloven, de Schrift verdraaien om hun
zielverder- vende leerstellingen staande te houden, behoeft men slechts hun eigen woorden aan te halen. Bij
de begrafenis van een ongodsdienstige jonge man, die plotseling door een ongeluk aan zijn einde gekomen
was, koos een Universalisties predikant tot tekst de volgende woorden van de Schrift betreffende David:
“Hij had zich getroost over Ammon, dat hij dood was.”
“Dikwels vraagt men,” zei de spreker, “wat het lot zijn zal van degenen, die de wereld in zonde
verlaten, misschien in een staat van dronkenschap sterven, sterven als met de scharlaken vlekken van hun
misdaad nog aan hun gewaad klevend, of als deze jonge man omkomen, en nooit enige belijdenis gedaan
hebben van, of bevinding gehad hebben over godsdienst. We stellen ons tevreden met was de Schrift zegt;
dat antwoord moet het vreselik probleem oplossen. Ammon was een groot zondaar, hij toonde geen berouw,
12 Sam. 13:30. werd dronken gemaakt, en gedood terwijl hij beschonken was. David was een profeet des
Heren; hij moet geweten hebben of het goed of slecht zou staan met Ammon in de- toekomende wereld. Wat
waren de uitingen van zijn hart? ‘De ziel van de koning David verlangde zeer naar Absalom uit te trekken;
want hij had zich getroost over Ammon, dat hij dood was.’
“En wat moeten we uit deze woorden afleiden? Is het niet dit, dat eeuwige straf geen deel uitmaakte
van zijn godsdienstig geloof? Dat maken wij eruit op; en hier ontdekken we een heerlik bewijs ten gunste
van de aantrekke- liker, verlichter en weldadiger stelling van algemene reinheid en algemene vrede in het
eind. Hij troostte zich, daar zijn zoon dood was. En waarom? Omdat zijn profetiese blik een heerlike
toekomst aanschouwde, en zag, dat zijn zoon buiten het bereik van alle verleiding, verlost van de slavernij,
en gereinigd van de besmetting van de zonde, en na genoegzaam geheiligd en verlicht te zijn geworden,
toegang verkregen had tot de vergadering van opgevaren en jubelende geesten. Zijn enige troost was, dat
zijn geliefde zoon, verlost uit de tegenwoordige staat van zonde en lijden, daarheen gegaan was, waar de
zuiverste adem van de Heilige Geest zijn duistere ziel beademen zou; waar zijn verstand zich zou ontvouwen
361