Het Grote Conflict door Ellen White

Eeuw na eeuw was het bloed van de heiligen vergoten. Terwijl de Waldenzen op de bergen van
Piedmont hun leven offerden “voor het woord van God, en voor het getuigenis van Jezus Christus,” hadden
hun broederen, de Albigenzen van Frankrijk, op dezelfde wijze voor de waarheid getuigenis af-gelegd. In de
dagen van de Hervorming waren de aanhangers ervan ter dood gebracht onder vreselike martelingen.
Koningen en edelen, hooggeboren vrouwen en tedere maagden, de trots en de adel van het volk, hadden zich
verlustigd in het aanschouwen van de smarten van de martelaren van Jezus. De moedige Hugenoten,
strijdende voor die rechten, welke het menselik hart het heiligst houdt, hadden hun bloed op menig slagveld
in bittere kamp vergoten. De Protestanten werden als vogelvrij gerekend; er werd een prijs op hun hoofd
gezet, en ze werden als wilde beesten gejaagd.
De “Kerk in de Wildernis,” de weinige nakomelingen van de oude Christenen, die in de achttiende
eeuw in Frankrijk overgebleven waren, en die zich in de bergen van het zuiden schuil hielden, klemden zich
nog vast aan het geloof van hun vaderen. Wanneer ze het waagden, gedurende de nacht op de berghelling of
de eenzame heide samen te komen, werden ze door dragonders nagezet, en weggesleurd om levenslang als
slaven op de galeien te dienen. De reinsten, de beschaafd- sten, de meest ontwikkelden van het Franse volk
werden met vreselike foltering tussen rovers en moordenaars geketend. Anderen, die men genadiger
behandelde, werden in koelen bloede neergeschoten, terwijl ze ongewapend en hulpeloos in het gebed op de
knieën vielen. Honderden grijsaards, weerloze vrouwen, en onschuldige kinderen bleven dood op de grond
achter ter plaatse van de bijeenkomst. Langs de berghelling of door het bos, waar ze gewoon waren samen
te komen, gaande, was het niets ongewoons om “bij iedere vier treden dode lichamen op het gras verspreid
te zien liggen en lijken aan de bomen te zien hangen.” Hun land, dat verwoest was door het zwaard, de bijl,
en de brandstapel, “was in één grote, akelige wildernis herschapen.” “Deze gruwelen werden bedreven . . .
niet in de Middeleeuwen, maar in het schitterende tijdperk van Lodewijk XIV. De wetenschap werd toen
beoefend, en de letteren bloeiden, de godgeleerden van het hof en de hoofdstad waren bestudeerde en
welspre-kende mannen, die de schijn gaven, alsof ze de deugden van zachtmoedigheid en menslievendheid
bezaten.”2
Maar het zwartste in de zwarte lijst van misdaden, de schrikkelikste van al de duivelse daden van die
vreselike eeuwen, was het Bloedbad van St. Bartholomeüs. De wereld herinnert zich nog met afschuw de
tonelen van die laagste en wreedste van alle slachtingen. De koning van Frankrijk gaf, op aandringen van
Roomse priesters en prelaten, zijn toestemming tot dit gruwelike werk. Een klok, te midden van de nachtelike
stilte geluid, was het teken voor de slachting. Duizenden Protestanten, die in vertrouwen op het gegeven
erewoord van hun koning rustig in hun woningen sliepen, werden zonder een woord van waarschuwing naar
buiten gesleept, en in koelen bloede vermoord.
Gelijk Christus de onzichtbare leider was, die Zijn volk uit de Egyptiese slavernij uitvoerde, zo was
Satan de onzichtbare leider van zijn onderdanen bij dit gruwelike werk van vermenigvuldiging van
179