Het Grote Conflict door Ellen White

gaven aan de zaak een nieuwe vorm.” Om bekeerlingen te krijgen werd de verheven standaard van het
Christelik geloof verlaagd, en als gevolg hiervan “voerde een heidense stroom, die de kerk binnenvloeide,
de gewoonten, gebruiken, en afgoden van het heidendom met zich mede.” Daar de Christelike godsdienst
zich van de gunst en ondersteuning van wereldse heersers had verzekerd, namen grote menigten hem in
naam aan; maar terwijl ze in schijn Christenen waren, “bleven velen in werkelikheid heidenen, die in het
geheim voorname- lik hun afgoden aanbaden.”
Is dezelfde gedragslijn niet gevolgd in bijna iedere kerk, die zich Protestant noemt? Naarmate de
stichters ervan, die de ware hervormingsgeest hadden, wegsterven, staan hun nakomelingen op en “geven
aan de zaak een nieuwe vorm.” Terwijl ze zich blindelings vastklemmen aan de geloofsleer van hun vaderen,
en weigeren om iedere waarheid aan te nemen, die dezen niet gezien hébben, wijken de kinderen van de
hervormers groteliks af van het voorbeeld van nederigheid, zelfopoffering, en onthouding van de wereld, dat
hun gesteld was. Aldus “verdwijnt de oorspronkelike eenvoud.” Een wereldse stroom vloeit de kerken
binnen, en “voert de gewoonten, gebruiken en afgoden van de wereld met zich mede.”
Helaas, hoezeer wordt die vriendschap van de wereld, welke “vijandschap Gods is,” tans op prijs
gesteld onder hen, die voorgeven volgelingen van Christus te zijn! Hoe ver zijn de gevestigde kerken door
de gehele Christenheid heen afgeweken van de bijbelse standaard van nederigheid, zelfopoffering, eenvoud,
en godzaligheid! John Wesley zei, over het rechte gebruik van geld sprekende: “Verkwist geen deel van zulk
een kostbaar talent aan overdadige of kostbare kledij, of aan nutteloze versierselen, eenvoudig om het oog
te bevredigen. Besteedt geen deel ervan aan eigenaardige versieringen van uw huizen; aan overdadig of
kostbaar meublement; aan dure schilderijen, aan schilderen of vergulden. . . . Geeft niets uit om de grootsheid
van het leven te bevredigen, of de bewondering of lof van de mensen te winnen. ... ‘Zo lang ge uzelven goed
doet, zullen de mensen goed van u spreken.’ Zo lang ge ‘in purper en fijn linnen gekleed gaat, en iedere dag
overdadig leeft,’ zullen velen zonder twijfel uw goede smaak, uw mildheid en gastvrijheid roemen. Maar
koopt hun lof niet tegen zulk een dure prijs. Stelt u liever tevreden met de eer, die van God komt.” In vele
kerken van onze tijd echter wordt zulk een leer niet op prijs gesteld.
Een schijn van godsdienst te hebben is een algemeenheid geworden in de wereld. Heersers,
staatslieden, wetgeleerden, dokters, kooplieden, sluiten zich bij de kerk aan, als een middel om zich van de
achting en het vertrouwen van de maatschappij te verzekeren, en hun eigen wereldse belangen te bevorderen.
Aldus trachten ze al hun onrechtvaardige handelingen te bedekken onder een voorgewend Christendom. De
verschillende godsdienstige lichamen, versterkt door de rijkdom en invloed van deze gedoopte wereldlingen,
doen nog een hoger bod op volksgunst en bescherming. Prachtige kerken, op de allerkostbaarste wijze
versierd, worden in de drukste straten van verkeer opgericht. Zij, die de godsdienstoefening bijwonen, zijn
rijk en naar de laatste mode gekleed. Er wordt een hoog salaris betaald aan een begaafde prediker om de
mensen onderhoudend toe te spreken en aan te lokken. Zijn preken moeten niet aan de volkszonden raken,
256