Het Grote Conflict door Ellen White

verlossing ontwaren. Alles in de natuur schijnt in zijn loop gestuit te zijn. De stromen houden op te vloeien.
Er komen donkere, zware wolken op, die tegen elkander stoten. In het midden van het grimmige uitspansel
is er een open ruimte van onbeschrijfelike heerlikheid, waaruit Gods stem als het geruis van vele wateren
klinkt, zeggende: “Het is geschied.”
Die stem doet de hemelen en de aarde beven. Er heeft een hevige aardbeving plaats, “hoedanige niet
is geschied van dat de mensen op de aarde geweest zijn, namelik een zodanige aardbeving en z— groot.”1
Het hemelruim schijnt zich te openen en te sluiten. De heerlikheid van de troon van God schijnt door het
uitspansel heen te dringen. De bergen schudden als een riet in de wind, en ruwe rotsblokken worden naar
alle zijden heen geslingerd. Er is een gedruis als van een komende storm. De zee wordt woedend opgezweept.
Het loeien van de orkaan wordt gehoord, gelijk de stem van duivelen, die op verwoesting uit zijn. De ganse
aarde zwoegt en heft zich op als de golven van de zee. Zijn oppervlak scheurt zich vaneen.
Zelfs zijn fondamenten schijnen te wankelen. Bergketenen zinken weg. Bewoonde eilanden
verdwijnen. De zeehavens, die aan Sodom gelijk zijn geworden door hun goddeloosheid, worden door de
boze wateren verzwolgen. Het grote Babylon is in gedachtenis opgekomen v——r God “om haar te geven
de drinkbeker van de wijn van de toorn van Zijn gramschap.” Grote hagelstenen, “elk van een talentpond
zwaar,” doen hun vernielend werk. De prachtigste steden van de aarde worden vernield. De trotse paleizen,
waarin de groten van de aarde hun schatten hebben verkwist tot hun eigen verheerliking, vallen voor hun
ogen in puin. Kerkermuren worden vaneen gereten, en Gods volk, dat in banden gelegen heeft om hun geloof,
wordt in vrijheid gesteld.
Graven openen zich, en “velen van die, die in het stof van de aarde slapen, zullen ontwaken, dezen
ten eeuwigen leven, en genen tot versmaadheden en tot eeuwige afgrij- zing.” Al degenen, die gestorven
zijn in het geloof aan de boodschap van de derde engel, komen verheerlikt uit het graf te voorschijn om Gods
vredeverbond te horen met hen, die Zijn wet hebben onderhouden. “Ook degenen, die Hem doorstoken
hebben,“ degenen, die Christus in Zijn doods- angst gehoond en bespot hebben, en de hevigste
tegenstanders van Zijn waarheid en van Zijn volk, worden opgewekt om Hem in Zijn heerlikheid te
aanschouwen, en de eer te zien, die aan de getrouwen en gehoorzamen wordt bewezen.
De hemel is nog altijd met dichte wolken bedekt; toch breekt de zon nu en dan door, in het aanzien
gelijk aan het wrekend oog des Heren. Felle bliksemstralen schieten uit de hemelen neer, en hullen het
aardrijk in een vlammig kleed. Boven het vreselik geratel van de donder verkondigen stemmen,
geheimzinnig en ontzagwekkend, de ondergang van de goddelozen. De gesproken woorden worden niet door
allen begrepen; maar ze worden duidelik door de valse leraren verstaan. Zij, die kort geleden zo roekeloos
waren, en zich pochend en uitdagend beroemden over hun wreedheid jegens Gods volk, dat de geboden
bewaart, zijn nu overstelpt door ontzetting, en sidderen van angst. Hun klaagtonen worden boven de donder
429