Het Grote Conflict door Ellen White

Ook zag hij, dat Luther als professor aan de universiteit met uitstekend gevolg werkzaam was. Nog
was er pas een jaar verlopen sinds Luther zijn stellingen aan de slotkerk aangeplakt had, en toch was het
aantal van de pelgrims, die de kerk op het feest van Allerheiligen bezochten, reeds veel minder. Rome was
van aanbidders en gaven beroofd geworden, maar hun plaats was ingenomen door een andere klasse van
mensen, die zich nu naar Wittenberg spoedden,— geen pelgrims om de relikwieën te aanbidden, maar
studenten, die de gehoorzalen vulden. De geschriften van Luther hadden overal nieuwe belangstelling in de
Heilige Schriften aangewakkerd, en niet alleen uit alle delen van Duitschland, maar ook uit andere landen
stroomden er studenten naar de universiteit. Jonge mannen, die voor de eerste maal Wittenberg in het gezicht
kregen, “hieven hun handen op naar de hemel, en loofden God, die het licht der waarheid uit deze stad liet
schijnen, gelijk in vroegere tijden van de berg Zion, om het tot de verstverwij- derde landen te laten
doordringen.”1 11D’Aubigné, boek 4, kap. 10. 11D’Aubigné, boek 4, kap. 10.
Luther was nog slechts gedeeltelik van de dwalingen van het Katholicisme bekeerd. Maar het
vergelijken van het Heilige Woord met de pauselike dekreten en instellingen vervulde hem met verbazing.
“Ik lees,” schreef hij, “de dekreten van de opperpriesters, en ... ik weet niet of de paus de antichrist zelf is,
of zijn apostel; z— verkeerd wordt Christus erin voorgesteld, en zelfs gekruisigd.” Toch ondersteunde Luther
in deze tijd de Roomse Kerk nog, en dacht er niet aan, dat hij zich ooit van zijn gemeenschap zou afscheiden.
De geschriften en leer van de hervormer werden onder ieder volk van de Christenheid verspreid. Het werk
breidde zich uit naar Zwitserland en Holland. Kopieën van zijn geschriften braken zich baan naar Frankrijk
en Spanje. In Engeland werd zijn leer als het woord des levens ontvangen. De waarheid had zich ook tot
België en Italië uitgestrekt. Duizenden werden uit hun doodslaap wakker geschud tot de vreugde en de hoop
van een leven des geloofs.
Rome’s woede steeg voortdurend door de aanvallen van Luther; en sommige van zijn fanatieke
tegenstanders, zelfs doktoren aan Katholieke universiteiten, verklaarden dat hij, die de opstandige monnik
zou doden, zonder zonde zijn zou. Op zekere dag sprak een vreemdeling de hervormer aan, met een pistool
onder zijn mantel verborgen, en vroeg hem, waarom hij zonder geleide was. “Ik ben in Gods hand,”
antwoordde Luther. “Hij is mijn hulp en mijn schild. Wat kan de mens mij doen?” Op het horen van deze
woorden verbleekte de vreemdeling, en vluchtte uit de tegenwoordigheid van de engelen des hemels.
Bij Rome stond de verdelging van Luther vast; maar God was zijn bescherming. Zijn leer werd overal
vernomen,—“in nederige woningen en kloosters, ... in de kastelen van de edelen, aan de universiteiten, in
de paleizen van de koningen; en mannen van edel karakter stonden aan alle kanten op, om zijn pogingen te
ondersteunen.”
Het was omtrent deze tijd, dat Luther door het lezen van de werken van Huss bemerkte, dat de
Boheemse hervormer de grote waarheid van reehtvaardigmaking door het geloof, die hijzelf trachtte voor te
89