Het Grote Conflict door Ellen White

en genot doorbrachten, zonden ze in hun plaats onwetende mannen rond, die niets konden dan wonderlike
verhalen en legenden opdissen, en grappen maken om het volk te amuseren en hen nog maar meer onder de
macht van de monniken te brengen. Toch handhaafden de kloosterbroeders bij voortduring hun gezag over
de bijgelovige menigten, en brachten hen in de waan dat alle godsdienstige plichten begrepen waren in het
erkennen van de oppermacht van de paus, het aanbidden van de heiligen, en giften uitdelen aan de monniken,
en dat dit voldoende was om hun een plaats in de hemel te verzekeren.
Geleerde en vrome mannen hadden tevergeefs getracht een hervorming in deze kloosterorden teweeg
te brengen; maar Wycliffe, die de zaken duideliker inzag, greep het kwaad bij de wortel aan, verklarende dat
het stelsel zelf vals was, en behoorde afgeschaft te worden. Er begon een geest van bespreking en navraag
wakker te worden. Terwijl de monniken het land doortrokken en pauselike aflaten rondventten, begonnen er
velen te twijfelen aan de mogelikheid van vergiffenis voor geld te kopen, en vroegen zich af, of het niet beter
was, vergiffenis van God te zoeken, dan van de Roomse opperpriester. Niet weinigen werden ongerust over
de geldzucht van de kloosterbroeders, wier inhaligheid nimmer te bevredigen scheen. “De Roomse priesters
en monniken,” zeiden ze, “vereten ons als de kanker. God moet ons verlossen, of het volk zal vergaan.” Om
hun geldgierigheid te bedekken, gaven deze bedelmonniken voor, dat ze het voorbeeld van de Heiland
volgden, en legden de mensen uit, dat Jezus en Zijn discipelen onderhouden waren geworden door de
liefdegaven van het volk. Dit voorwendsel echter deed hun zaak schade aan, doordat het velen naar de Bijbel
voerde om de waarheid voor zichzelven te onderzoeken — een uitkomst, die boven alle andere dingen het
minst door Rome werd begeerd. De harten van de mensen werden naar de Bron van waarheid heengetrokken,
welke Rome zich ten doel had gesteld te verbergen.
Wycliffe begon traktaten te schrijven en te publiceren tegen de kloosterbroeders, niet zozeer echter
om redetwist met hen te zoeken, als om de gedachten van het volk bij de leer van 1Zie Aanhangsel. de Bijbel
en zijn Schrijver te bepalen. Hij verklaarde, dat de paus de macht om te vergeven of in de kerkban te doen
in geen grotere mate bezat dan gewone priesters, en dat niemand in waarheid uit de kerk gebannen kan
worden, tenzij hij eerst het oordeel Gods over zich gebracht heeft. Op geen kracht-dadiger wijze kon hij het
afbreken van dat kolossale weefsel van geestelike en wereldlike overheersing ter hand genomen hebben, dat
de paus gesponnen had, en waarin de zielen en lichamen van miljoenen gevangen gehouden werden.
Opnieuw werd Wycliffe geroepen om de rechten van de Engelse kroon tegen de aanmatigingen van
Rome te verdedigen; en aangesteld als koninklik afgezant, bracht hij twee jaren in de Nederlanden, in
onderhandeling met de afgezanten van Rome, door. Daar kwam hij in aanraking met geesteliken uit Frankrijk,
Italië en Spanje, en had gelegenheid om achter de schermen te zien, en kennis te erlangen van vele dingen,
die hem in Engeland verborgen zouden gebleven zijn. Hij leerde veel, dat zijn latere arbeid doeltreffend
maken zou. In deze vertegenwoordigers van het pauselik hof las hij het ware karakter en de wezenlike
oogmerken van de priesterheerschappij. Hij keerde naar Engeland terug om zijn vorig onderwijs meer in het
51