Het Grote Conflict door Ellen White

De aanspraak van de kerk op het recht om vergiffenis van zonde te schenken, doet de Roomsgezinde
vrijheid gevoelen om te zondigen; en de instelling van de biecht, zonder welke geen vergeving door de kerk
toegestaan wordt, strekt er evenzeer toe, om de mens in het kwaad te stijven. Wie voor een gevallen mens
nederknielt, en in de biecht de geheime gedachten en overleggingen van zijn hart openlegt, verlaagt zijn
menselikheid, en onteert iedere edele drijfveer van zijn ziel. Door de zonden van zijn leven voor een
priester,— een dwalende, zondige sterveling, en maar ai te dikwels iemand, door wijn en losbandigheid
verlaagd,— open te leggen, valt zijn standaard van karakter, en wordt hij dientengevolge verontreinigd. Zijn
voorstelling van God wordt vernederd tot de gelijkenis van de gevallen mensheid; want de priester staat daar
als een vertegenwoordiger Gods. Dit verlagende belijdenis doen van mens aan mens is de geheime bron,
waaruit veel van het kwaad voortgevloeid is, dat de wereld verontreinigt, en toebereidt voor zijn ondergang.
En toch is het aangenamer voor hem, die gaarne aan zichzelf toegeeft, aan een medemens zijn schuld te
belijden, dan de ziel open te leggen voor God. Het ligt in de menselike aard, liever boete te doen, dan zonde
te verzaken; het is ge- makkeliker om het vlees te pijnigen met zakken en netelen en smartende ketenen, dan
vleselike lusten te kruisigen. Zwaar is het juk, dat het vleselike hart gewillig draagt, liever dan zich te buigen
onder het juk van Christus.
Er bestaat een treffende gelijkenis tussen de Kerk van Rome en de Joodse kerk ten tijde van de eerste
komst van Christus. Terwijl de Joden heimelik ieder beginsel van Gods wet vertraden, waren ze uiterlik stipt
in het nakomen van de voorschriften ervan, en verzwaarden de wet met bepalingen en overleveringen, die
gehoorzaamheid pijnlik en lastig maakten. Gelijk de Joden beleden, de wet te eren, zo beweren de
Roomsgezinden, dat ze het kruis eerbiedigen. Ze verhogen het symbool van het lijden van Christus, terwijl
ze in hun leven Hem verloochenen, die door dat symbool wordt voorgesteld.
De Pauseliken hebben kruisen op hun kerken, hun altaren, en hun klederen. Overal ziet men het teken
van het kruis. Overal wordt het uiterlik geëerd en in waarde gehouden. Maar wat Christus geleerd heeft,
wordt begraven onder een massa overleveringen, die niets betekenen, valse verklaringen en strenge eisen.
De woorden van de Heiland betreffende de bijgelovige Joden zijn met nog meer kracht van toepassing op
de Roomse leidslieden: “Want ze binden lasten, die zwaar zijn en kwalik om te dragen, en leggen ze op de
schouders van de mensen; maar ze willen die met hun vinger niet verroeren.” Bekommerde zielen worden
in voortdurende angst gehouden, vrezende voor de toorn van een beledigde God, terwijl vele van de hoge
geesteliken van de kerk in weelde en zinsgenot leven.
De dienst van beelden en relikwieën, het aanroepen van heiligen, en de verheffing van de paus, zijn
instellingen van Satan, om de harten van de mensen af te trekken van God en Zijn Zoon. Om hun ondergang
te bewerken, tracht hij hun aandacht af te trekken van Hem, door Wie alleen zij zaligheid kunnen vinden.
Hij bepaalt hen bij allerlei voorwerpen, die in de plaats gesteld kunnen worden van Hem, die gezegd heeft:
“Komt herwaarts tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u ruste geven.”
381