Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 31: Het Werk van Boze Geesten
Het verband tussen de zichtbare en de onzichtbare wereld, de dienst van Gods engelen en het werk
van boze geesten, wordt in de Schrift duidelik geopenbaard, en is onafscheidelik samengeweven met de
geschiedenis van de mens. Er bestaat een toenemende neiging om niet te geloven aan het bestaan van boze
geesten, terwijl de heilige engelen, “die tot dienst uitgezonden worden, om dergenen wil, die de zaligheid
beërven,” door velen voor de geesten van afgestorvenen gehouden worden. Maar de Schrift leert niet alleen
het bestaan van engelen,goede zowel als boze,maar levert onbetwistbaar bewijs, dat ze niet de van het
lichaam gescheiden geesten van de doden zijn.
Nog eer de mens geschapen werd, bestonden de engelen; want toen de fondamenten van de aarde
gelegd werden, “zongen de morgensterren tezamen vrolik, en juichten al de kinderen Gods.” Na de val van
de mens werden er engelen gezonden om de boom des levens te bewaken, en dit nog v——r er een menselik
wezen gestorven was. Engelen staan volgens hun natuur hoger dan de mensen; want de psalmist zegt, dat de
mens “een weinig minder gemaakt is dan de engelen.”
In de Schrift wordt ons het aantal, de macht en heerlikheid van de hemelse wezens, hun betrekking
tot de regering van God, als mede hun verband met het verlossingswerk bekend gesteld. “De Heer heeft Zijn
troon in de hemelen bevestigd; en Zijn koninkrijk heerst over allen.” En de profeet zegt: “Ik hoorde een stem
van vele engelen rondom de troon.” Ze staan als wachters in de tegenwoordigheid van de Koning der
koningen—“engelen, krachtige helden,” “Zijn dienaars, die Zijn welbehagen doen,” “die Zijn woord doen,
gehoorzamende de stem van Zijn woord.” Tien duizend maal tien duizenden en duizendmaal duizenden was
het getal van de hemelse boodschappers, die de profeet Daniël zag. De apostel Paulus noemt hen “de vele
duizenden van engelen.” Ze gaan uit als Gods boodschappers, als “de gedaante van een weerlicht,“ z—
verblindend is hun heerlikheid, z— snel is hun vlucht. De engel, die aan het graf van de Heiland verscheen,
had een “gedaante gelijk een bliksem, en zijn kleding wit gelijk sneeuw,” en hij deed de wachters beven van
vrees voor hem, en “ze werden als doden.” Toen Sanherib, de hoogmoedige Assyriër, God hoonde en
lasterde, en Israël met ondergang bedreigde, “geschiedde het dan in diezelfde nacht, dat de engel des Heren
uitvoer, en sloeg in het leger van Assyrië honderd vijf en tachtig duizend.” Er werden verdelgd “alle
strijdbare helden, en vorsten, en oversten” in het leger van Sanherib. “Zo is hij met schaamte des aangezichts
in zijn land wedergekeerd.”5
Engelen worden uitgezonden om boodschappen van barmhartigheid aan de kinderen Gods over te
brengen. Tot Abraham gingen ze met beloften van zegeningen; naar de poorten van Sodom, om de
rechtvaardige Lot te redden van de verwoesting van het vuur; naar Elia, toen hij van vermoeienis en honger
dreigde om te komen in de woestijn; naar Eliza met vurige wagenen en paarden, het stadje omringende, waar
hij door zijn vijanden ingesloten was; naar Daniël, toen hij Goddelike wijsheid zocht aan het hof van een
heidens koning, of overgegeven was om aan de leeuwen ten prooi te worden; naar Petrus, toen hij ter dood
343