Het Grote Conflict door Ellen White

verandering van de geestelike grondwet en regering.” “Ongeveer honderd voorgewende dekretalen van de
oudste pausen werden toentertijd in het West-Frankiese grondgebied opgesteld, alsook enige geschriften van
sommige andere prelaten en synodale handelingen. Paus Nikolaas
I. (858*867) nam ze onmiddel- lik gretig aan te Rome, en grondde de nieuwe aanmatigingen, waar
hij, en zijn opvolgers, aanspraak op maakten, erop, als zijnde echte doku- menten.” (Papstum, of 1892, bladz.
35, 36.) Zie ook M. Gosselin, Direkteur van het Seminarie van St. Sulpice, “Pouvoir du Pope au Moyen
Age,” Deel I, Mosheim, “Hist. Eccl.,” boek 3, 9de eeuw, deel 2, kap., 2, sektie 8. Noot 6. Bladz. 65. Diktaten
van Hildebrand (Gregorius VII).— Of de verdichtselen van de Gregoriaanse partij, waarop deze paus zijn
trotse aanmatigingen trachtte te gronden, worden in Dollinger’s Papstym, pp. 40-55, behandeld. Zie ook
Migne, Pat. voligæ, tom.
148, 407; Baronius, “Annal. Eccl.,” An. 1076 Antwerp ed., 1608, XI, 479; Gieseler, “Lehrbuch der
Kirchengeschichte, ” Deel 3, periode 3, sektie 47, noot 4; Mosheim, “Hist. Eccl.,” boek 3, 11de eeuw, Deel
2, kap. 2, sektie 9. Noot 7. Bladz. 66. Het Vagevuur.— Dr. Joseph Faa Di Bruno omschrijft het vagevuur op
de volgende wijze: “Het vagevuur is een toestand van lijden na dit leven, waarin die zielen een tijdlang
gehouden worden, die het leven afleggen nadat hun dodelike zonden hun vergeven zijn wat de vlek en de
schuld ervan, en de eeuwige straf die ze verdienden, aangaat; maar die wegens deze zonden nog enige schuld
van tijde* like straf af te doen hebben; evenals die zielen, welke deze wereld verlaten en zich alleen schuldig
hebben gemaakt aan vergeeflike zon-den.”—“Catholic Belief,” p. 196 (ed. 1884; imprimateur de Aartsbisschop
van Nieuw York).
Zie ook K. R. Hagenbach, “Compendium of the History of Doctrines,” Deel I, pp. 234-237, 405, 408;
Deel II, pp. 135-150, 308, 309 (T. & T. Clark ed.); Chas. Elliott, “Delineation of Roman Catholicism,” boek
2, kap. 12; Catholic Encyclopædia, art. “Purgatory.”
De Roomse Kerk leert dat er een louterend vuur is, waar de zielen van de vromen, na een zekere tijd
gepijnigd te zijn, “gelouterd” worden. “De pijnen van het vagevuur zijn biezonder zwaar, en er is zelden een
volwassen persoon, die de hemel onmiddellik binnengaat, zonder eerst in het vagevuur gelouterd te zijn.
Hebt dus medelijden met de afgestorvenen, en verzacht hun toestand.” Dit wordt gedaan “door gebeden,
giften, de mis, vasten, het doen van aalmoezen, en andere vrome werken, waardoor de straf, die in het
vagevuur moet worden gele-den, wordt kwijt gescholden.” (Rom. Kat. 1, 6, Fr. 3; Stolz Kat. III, 354; Hefele,
Councils, IX, 888.) Zie Catholic Encyclopædia, art. “Purgatory”; K. R. Hagenbach, Lehrbuch der
Dogmengeschichte, Deel I, pp. 234-237, 405, 408; Deel II, pp. 135-150, 308, 309.
463