Het Grote Conflict door Ellen White

van de pauselike tirannie. Met edele standvastigheid stond Hertog George van Saksen in die prinselike
vergadering op, en legde met schrikkelike juistheid de verleidingen en afschuwelikheden van het pausdom,
en de afgrijselike gevolgen ervan bloot. Aan het einde sprak hij:—
“Dit zijn slechts enige van de misbruiken, die om hervorming van Rome roepen. Alle schaamte is
afgelegd, en slechts één doel wordt standvastig in het oog gehouden . . . geld, geld, geld, . . . zodat de
predikers, wier plicht het is, de waarheid te onderwijzen, niets dan leugen uiten, en toch niet alleen geduld,
maar zelfs beloond worden, want hoe groter hun leugens, hoe groter hun winst. Dat is die onzuivere bron,
waaruit zoveel vuile beken vloeien. Losbandigheid en gierigheid gaan hand aan hand. . . . Helaas! het is de
ergernis, door de geestelikheid veroorzaakt, die zoveel arme zielen in het eeuwig verderf stort. Een algemene
hervorming moet tot stand gebracht worden.”
Een betere en krachtiger blootlegging van de pauselike misbruiken had zelfs Luther niet kunnen
geven; en het feit, dat de spreker een beslist vijand van de hervormer was, zette zijn woorden meer gewicht
bij. Waren de ogen van de vergadering open geweest, ze zouden Gods engelen in hun midden gezien hebben,
die stralen licht deden schitteren door de duisternis der dwaling heen, en verstanden en harten ontsloten tot
aanname van de waarheid. Het was de kracht van de God der waarheid en wijsheid, die zelfs van de
tegenstanders van de Hervorming beslag nam, en alzo de weg baande voor het grote werk, dat er verricht
zou worden. Martijn Luther was niet tegenwoordig; maar de stem van Eén groter dan Luther werd in die
vergadering gehoord.
Een komitee werd onmiddellik door de Rijksdag aangesteld om een lijst op te maken van de pauselike
verdrukkingen, waaronder het Duitse volk zo zwaar gebukt ging. Deze lijst, die honderd en één zaken
aantoonde, werd aan de keizer aangeboden met verzoek, dat hij dadelik stappen zou nemen om die
misbruiken te doen opheffen. “Welk een verlies van Christenzielen,” zeiden de ondertekenaars van het
verzoekschrift, “wat plundering, wat afpersing als gevolg van de schandelike handelingen, waarmede het
geestelik hoofd van de Christenheid omringd is! Het is onze plicht, de ondergang en ontering van ons volk
te voorkomen. Wij smeken u daarom nederig, maar zeer dringend, een algemene Hervorming te bevelen, en
de doorvoering ervan op u te nemen.”
Nu eiste het koncilie, dat de hervormer voor hen verschijnen zou. Niettegenstaande de beden,
tegenwerpingen en be-dreigingen van Aleander, stemde de keizer ten laatste toe, en werd Luther gedagvaard
om voor de Rijksdag te verschijnen. Met de dagvaarding werd een vrijgeleide uitgevaardigd, waarbij zijn
terugkeer naar een veilige plaats verzekerd werd. Deze werden naar Wittenberg gezonden met een heraut,
aan wie opgedragen was, hem naar Worms te begeleiden. Luthers vrienden waren verschrikt en verontrust.
Het vooroordeel en de vijandschap kennende, die er tegen hem be-stonden, vreesden ze, dat zelfs zijn
vrijgeleide niet geacht zou worden, en smeekten hem, zijn leven niet in gevaar te stellen. Hij antwoordde:
96