Het Grote Conflict door Ellen White

Zulke waarschuwingen heeft God gegeven, om de mensen op hun hoede te stellen tegen het op
enigerlei wijze veranderen van hetgeen Hij geopenbaard of bevolen heeft. Deze plechtige veroordelingen
betreffen allen, die door hun invloed er mensen toe leiden om de wet Gods licht te achten. Ze behoorden hen,
die lichtvaardig verklaren, dat het een zaak van weinig gewicht is, of we Gods wet al dan niet gehoorzamen,
te doen vrezen en beven. Allen, die hun eigen meningen boven de Goddelike openbaring stellen; allen, die
de duidelike betekenis van de Schrift veranderen, omdat het hun beter past, of om de wereld gelijkvormig te
zijn, laden een vreselike verantwoording op zich. Het geschreven Woord, de wet van God, zal de maatstaf
blijken van het karakter van iedereen, en zal allen veroordelen, die door deze onfeilbare toets te licht zullen
worden bevonden.
“En als ze hun getuigenis zullen geëindigd hebben” (aan het eindigen zijn). Het tijdperk, waarin de
twee getuigen moesten profeteren, met zakken bekleed, eindigde in 1798. Wanneer ze het einde van hun
werk in het verborgen naderden, zou de macht, welke voorgesteld wordt door “het beest, dat uit de afgrond
opkomt,” hun de oorlog aandoen. Bij vele van de volken van Europa hadden de mach ten, die de kerk en
staat regeerden, eeuwen lang onder beheer van de Satan gestaan door middel van het pausdom. Maar hier
wordt een nieuwe openbaring van de macht van Satan aan het licht gebracht. Rome’s staatkunde was immer
geweest, onder de schijn van eerbied voor de Bijbel deze in een onbekende taal als toegesloten te houden,
en voor het volk ontoegankelik te maken. Onder zijn regering profeteerden de getuigen “met zakken bekleed.”
Maar een andere macht — het beest, dat uit de afgrond opkomt — zou opstaan, om openlik en rondborstig
het woord van God de oorlog aan te doen.
De “grote stad,” in de straten waarvan de getuigen gedood worden, en waar hun dode lichamen liggen,
“is het geestelik Egypte.” Van alle volken, die in de bijbelse geschiedenis worden genoemd, ontkende Egypte
het bestaan van de levende God, en wederstond Zijn geboden het stoutst. Geen vorst waagde een meer
openlike en hooghartige rebellie tegen het gezag des hemels dan de koning van Egypte. Toen de boodschap
hem in de naam des lieren door Mozes werd gebracht, antwoordde Faraö hooghartig: “Wie is de Heer, wiens
stem ik gehoorzamen zou, om Israël te laten trekken.” Dat is godloochening; en het volk, dat door Egypte
voorgesteld werd, zou uitdrukking geven aan een gelijkluidende ontkenning van de eisen van de levende
God, en dezelfde geest van ongeloof en trots openbaren. De “grote stad” wordt ook “geestelik” met Sodom
vergeleken. De verdorvenheid van Sodom in het verbreken van Gods wet openbaarde zich in het biezonder
in losbandigheid. En deze zonde zou almede een voorname karaktertrek zijn van het volk, dat de biezondere
kenmerken van deze tekst zou vervullen.
Volgens de woorden van de profeet zou er dus een weinig v——r het jaar 1798 de een of andere
macht van sataniese oorsprong en karakter opstaan om tegen de Bijbel krijg te voeren. En in dat land, waar
177