Het Grote Conflict door Ellen White

van de kerken gesloten voor een zuiver geloof, en hen, die het verkondigden. De weg, die de geestelikheid
insloeg, van hen van de preekstoel af te veroordelen, deed de elementen van duisternis, onkunde en
goddeloosheid ontwaken. Herhaalde malen ontsnapte John Wesley aan de dood door een wonder van Gods
genade. Toen de woede van het gepeupel tegen hem gaande was gemaakt, en er geen weg open scheen om
te ontkomen, verscheen er een engel in mensegedaante aan zijn zijde, deinsde het volk terug, en kwam de
dienstknecht van Christus in veiligheid weg van de plaats van het gevaar.
Over zijn verlossing van het woedende volk bij een van die gelegenheden zei Wesley: “Velen
trachtten me neer te werpen,terwijl we over een glibberig pad de heuvel afgingen naar de stad ; daar ze goed
verstonden, dat, wanneer ik eenmaal op de grond lag, ik ternauwernood weer op zou staan. Maar ik struikelde
in het geheel niet, deed zelfs geen verkeerde voetstap, totdat ik geheel en al uit hun handen was. . . . Ofschoon
er velen me bij mijn kraag of klederen trachtten beet te krijgen om me neer te trekken, konden ze me in het
geheel niet vast krijgen. Eén slechts was er, die de flap van mijn vest beetkreeg, en die bleef gauw in zijn
hand achter; de andere flap, in de zak waarvan een banknoot zat, werd maar half afgetrokken. . . . Een
krachtige man, die juist achter me liep, sloeg me verscheidene malen met een grote eikehouten stok, die hem
verdere moeite bespaard zou hebben, als hij me slechts eenmaal op het achterhoofd geraakt had! Maar iedere
maal werd de slag afgeweerd, ik weet niet hoe; want ik kon me rechts noch links omdraaien. . . . Een ander
kwam door het gedrang heen geijld, hief zijn arm op om te slaan, liet hem plotseling vallen, en streek me
alleen over het hoofd met de woorden: ‘Welk zacht haar heeft hij !’ . . . De allereerste mannen, die tot inkeer
kwamen, waren de helden van de stad, de leiders van het gepeupel bij alle gelegenheden, één van wie zelfs
prijsvechter in de diergaarde geweest was. . . .
“Hoe geleidelik bereidt God ons voor op wat Hij met ons van plan is! Twee jaren geleden vloog een
stuk baksteen juist langs mijn schouder voorbij. Het was een jaar daarna, dat een steen me tussen de ogen
trof. Verleden maand kreeg ik één slag, en heden avond twee: één v——r we de stad inkwamen, en één,
nadat we die verlaten hadden; beide echter betekenden niets, want ofschoon een man me met al zijn macht
op de borst sloeg, en een ander op de mond met zoveel geweld, dat het bloed er onmiddellik uitgutste, voelde
ik van geen van de beide slagen meer pijn, dan als ze me met een strootje hadden aangeraakt.”
De Methodisten uit die eerste tijd — het volk zowel als de predikers — verdroegen bespotting en
vervolging, zowel van leden van de kerk als van de openlik ongodsdienstigen, die door hun verkeerde
voorstellingen opgeruid werden. Ze werden voor gerechtshoven gedaagd — en dat slechts gerechts- hoven
in naam, want er werd in de hoven van die dagen weinig recht gedaan. Dikwels leden ze geweld van hun
vervolgers. Het gepeupel ging van huis tot huis, vernielde meubels en goederen, plunderde wat ze verkozen,
en deed mannen, vrouwen en kinderen de grofste beledigingen aan. Bij sommige gelegenheden werden er
publieke kennisgevingen aangeplakt, degenen, die wensten mee te doen aan het ingooien van de ruiten en
plunderen van de huizen van de Methodisten, oproepende om op een gegeven tijd en plaats bij elkander te
170