Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 22: Profetieen Vervuld
Toen de tijd verstreek, waarop de wederkomst van de Heer het eerst werd verwacht,— in de lente
van 1844 — verkeerden degenen, die in het geloof op Zijn verschijning gewacht hadden, enige tijd lang in
twijfel en onzekerheid. Terwijl de wereld van oordeel was, dat zij een volkomen nederlaag geleden en
bewezen hadden, dat ze een dwaling hadden gekoesterd, bleef de bron, waaruit ze troost putten, nog steeds
het woord van God. Velen zetten hun onderzoek van de Schrift voort, gingen nog eenmaal de gronden van
hun geloof na, en bestudeerden nauwlettend de profetieën om verder licht te krijgen. De uitspraak van de
Bijbel, waarop hun stelling berustte, scheen duidelik en beslist te zijn. Tekenen, waarin men zich niet
vergissen kon, toonden aan, dat de komst van Christus nabij was. De biezondere zegen des Heren, zowel in
de bekering van zon-daren als de opwekking van het geestelik leven onder de Christenen, had ervan getuigd,
dat de boodschap een hemelse was. En ofschoon de gelovigen hun teleurstelling niet konden verklaren,
gevoelden ze er zich van overtuigd, dat God hen in hun ondervinding tot dusverre geleid had.
In de profetieën, welke ze beschouwden als betrekking hebbende op de tijd van de wederkomst van
de Heer, was lering vervat, die in het biezonder betrekking had op de toestand van onzekerheid en spanning,
waarin ze verkeerden, en door welke ze aangemoedigd werden om geduldig in het geloof te verwachten, dat
hetgeen nu onverstaanbaar was, hun duidelik gemaakt zou worden, wanneer de tijd ervoor gekomen zou
zijn.
Onder deze profetieën was die van Hab. 2:1-4: “Ik stond op mijn wacht, en ik stelde me op de sterkte,
en ik hield wacht om te zien, wat Hij in mij spreken zou, en wat ik antwoorden zou op mijn bestraffing. Toen
antwoordde me de Heer, en zei: Schrijf het gezicht en stel het duidelik op tafelen, opdat daarin leze, die
voorbijloopt. Want het gezicht zal nog tot een bestemde tijd zijn, dan zal Hij het op het einde voortbrengen,
en niet liegen; zo Hij vertoeft, verbeidt Hem, want Hij zal gewisselik komen, Hij zal niet achterblijven. Ziet,
zizn ziel verheft zich, ze is niet recht in hem, maar de rechtvaardige zal door zijn geloof leven.”
Reeds in 1842 had het bevel, dat in deze profetie gegeven werd, om “het gezicht op te schrijven, en
het duidelik op tafelen te stellen, opdat daarin zou lezen, die voorbijloopt,” bij Charles Fitch het plan doen
ontstaan om een profetiese kaart te maken, waarop de gezichten van Daniël en de Openbaring afgebeeld
stonden. Het uitgeven van deze kaart werd beschouwd als een vervulling van de opdracht, door Habakuk
gegeven. Niemand bemerkte toen echter, dat er een schijnbare vertraging van de vervulling van het gezicht—
een tijd van uitstel — in dezelfde profetie werd aangeduid. Na de teleurstelling scheen deze tekst hun zeer
betekenisvol toe: “Het gezicht zal nog tot een bestemde tijd zijn, dan zal Hij het op het einde voortbrengen,
en niet liegen; zo Hij vertoeft, verbeidt Hem, want Hij zal gewisselik komen, Hij zal niet achterblijven. . . .
De rechtvaardige zal door zijn geloof leven.”
261