Het Grote Conflict door Ellen White

was een oprecht aanhanger van de Roomse Kerk, en zocht ernstig naar de geestelike zegeningen, welke die
voorgeeft te verlenen. Bij gelegenheid van een. jaarfeest ging hij ter biecht, betaalde de laatste paar
geldstukken die hij bezat, en nam zijn plaats in de processies in, om deel te mogen erlangen aan de beloofde
vergiffenis. Na zijn kursus aan de hogeschool afgelopen te hebben, werd hij priester, en daar hij zich snel
een naam maakte, vond hij al spoedig een plaats aan het hof van de koning. Ook werd hij professor en later
rektor gemaakt van de universiteit, waar hij zijn opvoeding genoten had. In weinige jaren was de eenvoudige
vrije scholier de trots van zijn land geworden, en zijn naam door geheel Europa bekend.
Maar het was in een ander veld, dat Huss het hervormingswerk begon. Verscheidene jaren, nadat hij
als priester geordend was, werd hij tot prediker van de kapel van Bethlehem aangesteld. De stichter van deze
kapel had, als een zaak van groot gewicht, het prediken van de Schriften in de volkstaal voorgestaan.
Niettegenstaande Rome’s tegenstand tegen dit gebruik, was het niet geheel en al opgeheven in Bohemen.
Maar er bestond grote onkunde aangaande de Bijbel, en de ergste ondeugden heersten onder het volk van
alle klassen. Deze zonden bestrafte Huss met gestrengheid, zich beroepende op Gods Woord, om de
beginselen van waarheid en reinheid, welke hij inprentte, te bekrachtigen.
Een burger van Praag, Jérome, die later zo nauw met Huss verbonden geraakte, had, uit Engeland
terugkerende, de geschriften van Wycliffe met zich medegebracht. De koningin van Engeland, die door
Wycliffe’s leer bekeerd was, was een Boheemse prinses, en het was almede door haar invloed, dat de werken
van de hervormer wijd en zijd door haar geboorteland verspreid werden. Huss las deze werken met
belangstelling; hij geloofde, dat de schrijver ervan een oprecht Christen was, en was geneigd de
hervormingen, welke hij voorstond, uit een gunstig oogpunt te beschouwen. Onwetend had Huss zich alzo
reeds op een pad gewaagd, dat hem ver van Rome af zou voeren.
Gedurende deze tijd werd Praag bezocht door twee vreemdelingen uit Engeland, geleerde mannen,
die het licht ontvangen hadden, en het in dit verre land waren komen verspreiden. Beginnende met de
pauselike oppermacht openlik aan te vallen, werden ze al spoedig door de overheden gestild; maar daar ze
hun plan niet wilden opgeven, namen ze de toevlucht tot andere middelen. Ze waren kunstschilders zowel
als predikers, en begonnen hun handwerk uit te voeren. Op oen plaats, die aan het publiek open stond,
tekenden ze twee schilderijen. De een beeldde Christus’ intocht in Jeruzalem af, “zachtmoedig en gezeten
op een ezelin” en gevolgd door
Zijn discipelen in versleten klederen en barrevoets. De andere schilderij stelde een pauselike processie
voor,— de paus, met kostbare klederen bekleed, en met zijn drievoudige kroon, gezeten op een prachtig
uitgedost paard, voorafgegan van trompetters, en gevolgd door kardinalen en prelaten in schitterende tooi.
Hier was een preek, welke de aandacht van alle klassen tot zich trok. Scharen van mensen kwamen de
schilderijen kijken. Niemand kon wel anders dan de moraal erin lezen, en velen waren diep getroffen door
61