Het Grote Conflict door Ellen White

“Eén ding weet ik, ik heb alleen gepredikt wat ik geloofde: en God is met mij geweest; Zijn kracht
heeft zich in het werk betoond, en er is veel goeds tot stand gebracht.” “Voor zover de mens kan oordelen,
zijn er veel duizenden door de prediking van die tijd toe geleid, de Schrift te on-derzoeken; en hebben zich
dientengevolge, door het geloof en de besprenging van het bloed van Jezus Christus, met God verzoend.”
“Ik heb nooit de gunst van de hovaardigen gezocht, noch ook teruggebeefd, wanneer de wereld de
wenkbrauwen fronste. Ik zal me hun welgevallen nu niet verwerven, en evenmin mijn plicht te buiten gaan
om hun haat uit te lokken. Ik zal nooit trachten om door hun gunst mijn leven te behouden, en, naar ik hoop,
niet terugschrikken van het te verliezen, indien God in Zijn voorzienigheid het aldus beschikken zou.”
God verliet Zijn volk niet; Zijn Geest bleef wonen in degenen, die niet voorbarig het licht verwierpen,
dat ze ontvangen hadden, en zich aan de Advent-beweging onttrokken. In de Brief aan de Hebreën staan er
woorden van bemoediging en waarschuwing opgetekend voor de beproefden en wachtenden in deze krisis:
“Werpt dan uw vrijmoedigheid niet weg, welke een grote vergelding des loons heeft. Want gij hebt
lijdzaamheid van node; opdat ge, de wil van God gedaan hebbende, de beloftenis moogt wegdragen. Want:
Nog een zeer weinig tijds en Hij, die te komen staat zal komen, en niet vertoeven; maar de rechtvaardige zal
uit het geloof leven; en zo iemand zich onttrekt, Mijn ziel heeft in hem geen behagen. Maar wij zijn niet van
degenen, die zich onttrekken ten verderve, maar van degenen, die geloven tot behouding van de ziel.”
Dat deze vermaning gericht wordt tot de kerk in de laatste dagen, blijkt klaarlik uit de woorden die
de nadering van de komst des Heren aanduiden: “Want: Nog een zeer weinig tijds, en Hij, die te komen staat,
zal komen, en niet vertoeven.” En hier ligt duidelik in opgesloten, dat er een schijnbaar uitstellen zou zijn,
en het zich zou laten aanzien, alsof de Heer vertoefde. Hetgeen ons hier geleerd wordt, is in het biezonder
van toepassing op hetgeen de Adventisten in deze tijd ondervonden. De mensen, die hier toegesproken
worden, waren in gevaar van hun geloof te laten schipbreuk lijden. Ze hadden de wil van God gedaan door
de leiding van Zijn Geest en Zijn woord te volgen; toch konden ze Zijn bedoeling met hetgeen ze hadden
doorleefd, niet verstaan, en evenmin het pad onderscheiden, dat v— —r hen lag; en ze kwamen in de
verzoeking van te twijfelen of God hen wezenlik had geleid. Op die tijd waren de woorden van toepassing:
“maar de rechtvaardige zal uit het geloof leven.”
Toen het heldere licht van de “middernachtskreet” op hun pad had geschenen, en ze de zegelen van
de profetieën hadden zien afnemen, en acht gegeven hadden op de zich snel vervullende tekenen, die het
naderen van de wederkomst van Christus vermeldden, hadden ze als het ware als zienden gewandeld. Maar
nu, ternedergedrukt door teleurgestelde verwachtingen, konden ze alleen blijven staan door het geloof in
God en Zijn woord. De spottende wereld zei: “Ge zijt bedrogen geworden. Geeft uw geloof op, en zegt, dat
de Advent-beweging uit de duivel was.” Maar Gods woord verklaarde: “Indien iemand zich onttrekt, Mijn
ziel heeft in hem geen behagen.” Hun geloof nu op te geven, en de kracht van de Heilige Geest, die in de
boodschap werkzaam was geweest, te ontkennen, zou betekend hebben, terug te keren tot het verderf. Ze
272