Het Grote Conflict door Ellen White

vogelvrij verklaard, en hem uit de samenleving verstoten, en toch was hij in beleefde bewoordingen
opgeroepen, en door de hoogste vergadering in de wereld ontvangen. De paus had hem tot voordurend
zwijgen veroordeeld, en nu zou hij spreken voor duizenden aandachtige toehoorders, uit de verste delen van
de Christenwereld tezamen gekomen. Een ontzettende omwenteling was op deze wijze door Luthers toedoen
tot stand ge-bracht. Rome was reeds bezig, van zijn troon af te stijgen, en het was de stem van een monnik,
die deze vernedering teweegbracht.”1
In de tegenwoordigheid van die machtige en doorluchtige vergadering scheen de laaggeboren
hervormer ontsteld en verlegen. Verscheidene van de vorsten, zijn ontroering bemerkende, gingen naar hem
toe, en een van hen fluisterde: “Vreest u niet voor degenen, die het lichaam doden, en de ziel niet kunnen
doden.” Een ander zei: “Wanneer gij voor stadhouders en koningen gesteld wordt, om mijnentwil, zo zal u
gegeven worden door de Geest uws Vaders, wat gij spreken zult.” Z— werden de woorden van Christus
door de groten van de wereld gebruikt, om Zijn dienstknecht te sterken in de ure der beproeving.
Luther werd naar een plaats vlak v——r de troon van de keizer geleid. Een diepe stilte viel op de
grote vergadering. Toen stond er een keizerlike beambte op, en op een verzameling van Luthers geschriften
wijzende, verlangde hij, dat de hervormer twee vragen zou beantwoorden,— of hij ze als de zijne erkende,
en of hij voornemens was de meningen, daarin uiteengezet, te herroepen. Nadat de titels van de boeken
waren voorgelezen, antwoordde Luther, dat, wat de eerste vraag betrof, hij erkende, dat de boeken de zijne
waren. “Wat de tweede vraag aangaat,” zei hij, “ziende, dat het een vraag is, die betrekking heeft op geloof,
op de redding van zielen, en het Woord Gods, dat de grootste en kostbaarste schat is, in de hemel zowel als
op aarde, zou het haastig en gevaarlik voor mij zijn, zonder nadenken te antwoorden. Ik zou misschien
minder zeggen, dan de omstandigheden vereisen, of meer dan voor de waarheid nodig is, en op die wijze
zou ik zondigen tegen dit woord van Christus: ‘Zo iemand Mij verloochend zal hebben voor de mensen, die
zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader, die in de hemelen is.’ Om deze reden smeek ik Uw keizerlike
Majesteit, mij tijd te willen toestaan, opdat ik antwoorden moge zonder me te bezondigen tegen Gods woord.”
Het was verstandig, dat Lutlier dit verzoek deed. Zijn handelwijze overtuigde de vergadering, dat hij
niet harts- tochtelik of door drift aangedreven handelde. Zulk een kalmte en tegenwoordigheid van geest, die
niet verwacht werden van iemand, die zich bewezen had, stoutmoedig en onwrikbaar te zijn, gaven hem
meer macht, en stelden hem later in staat, met een voorzichtigheid, beslistheid, wijsheid en waardigheid te
antwoorden, die zijn tegenstanders verwondering afdwong, teleurstelling bezorgde, en hun aanmatiging en
trots bestrafte.
Hij moest de volgende dag verschijnen, om zijn eindbesluit te geven. Een tijd lang ontzonk hem de
moed, als hij de machten in aanmerking nam, die zich tegen de waarheid geschaard hadden. Zijn geloof
wankelde; angstvalligheid en beving greep hem aan, en ontzetting overmande hem. De gevaren
100