Het Grote Conflict door Ellen White

In hun vlucht hadden ze hun huizen, goederen, en middelen van bestaan achtergelaten. Ze waren
vreemdelingen in een vreemd land, onder een volk, dat een andere taal sprak, en andere gebruiken had. Ze
waren verplicht om de toevlucht te nemen tot nieuwe en onbeproefde hanteringen om hun brood te verdienen.
Mannenvan middelbare leeftijd, die hun leven hadden doorgebracht met het bewerken van de grond, moesten
nu ambachten leren. Maar ze schikten zich blijmoedig in hun lot, en verloren geen tijd door luiheid of
ontevre-denheid. Ofschoon armoede hen menigmaal kwelde, dankten ze God voor de zegeningen, die Hij
hun nog schonk, en vonden hun genot in het oefenen van ongehinderde geestelike gemeen-schap. “Ze wisten,
dat ze pelgrims waren, en letten niet veel op die dingen, maar hieven hun ogen op naar de hemel, hun liefste
land, en brachten hun gemoed tot stilte.” 1Bancroft, George, “History of the United States of America,” Deel
I, kap. 12, par. 6. 2Palfrey, J. G., “History of New England,” kap. 3, par. 43. 1Bancroft, Deel I, kap. 12,
par. 15.
Te midden van verbanning en moeite wiesen hun liefde en geloof aan. Ze vertrouwden op de beloften
des Heren, en Hij beschaamde hen niet in de tijd van nood. Zijn engelen stonden hun ter zijde, om hen te
bemoedigen en te steunen. En toen Gods hand hen naar de overkant van de zee scheen te wijzen, naar een
land, waar ze zich een staat konden stichten, en aan hun kinderen de kostbare erfenis van godsdienstvrijheid
zouden kunnen nalaten, sloegen ze zonder aarzeling het pad van de Voorzienigheid in. God had toegelaten
dat beproevingen Zijn volk troffen, om hen voor te bereiden op de vervulling van Zijn genadige plannen met
hen. De kerk werd vernederd, opdat hij verhoogd zou worden. God stond op het punt om Zijn macht ten
behoeve ervan ten toon te spreiden, ten einde de wereld nog een verder bewijs te geven, dat Hij dezulken,
die hun vertrouwen op Hem stellen, niet verlaten zal. Hij had de loop van de gebeurtenissen z— beschikt,
dat de woede van de Satan en de overleggingen van boze mensen samenwerkten om Zijn eer te verhogen,
en Zijn volk naar een veilige plaats te brengen. Vervolging en verbanning openden de weg tot vrijheid. Toen
ze zich in het eerst verplicht zagen, om zich van de Engelse Kerk af te scheiden, verbonden de Puriteinen
zich door een plechtig verbond, dat zij als Gods vrije volk “in al Zijn wegen, die ze kenden, of die hun
geopenbaard zouden worden, wandelen zouden.”
Dat was de ware hervormings- geest, het hoofdbeginsel van het Protestantisme. Het was met dit doel,
dat de Pelgrims uit Holland vertrokken, om een tehuis in de Nieuwe Wereld te zoeken. John Robinson, hun
leraar, die door omstandigheden verhinderd werd hen te vergezellen, sprak in zijn afscheidsrede de
uitgewekenen aldus toe: “Broeders, binnen kort zullen we gescheiden zijn, en de Heer weet, of ik lang
genoeg zal leven, om uw aangezichten weer te zien. Maar hetzij de Heer dit alzo beschikt heeft of niet, ik
gelast u voor God en Zijn heilige engelen, dat ge mij niet verder zult volgen dan ik Christus nagevolgd ben.
Zo God u door een ander werktuig van Zijn hand iets zou openbaren, weest dan even gereed om dit te
ontvangen, als ge altijd geweest zijt om de waarheid door mijn bediening aan te nemen; want ik houd er mij
van verzekerd, dat de Heer in Zijn heilig Woord nog meer waarheid en licht heeft, die Hij wil laten
doorbreken.”
192