Het Grote Conflict door Ellen White

de Godspraken genomen. Ik zou kunnen spreken van de Farao’s, van de koningen van Babylon, en die van
Israël, welke nimmer hun eigen ondergang meer in de hand werkten, dan wanneer ze door middelen, die
uiterst voorzichtig schenen, hun gezag dachten te bevestigen. God ‘verzet de bergen, dat ze het niet gewaar
worden.’”1
Luther had in het Duits gesproken; hem werd nu verzocht om dezelfde woorden in het Latijn te
herhalen. Ofschoon uitgeput door wat voorafgegaan was, deed hij wat van hem verlangd werd, en herhaalde
zijn rede met dezelfde duidelik- heid en kracht als in het eerst. Gods voorzienigheid leidde deze zaak. Het
verstand van vele vorsten was z— beneveld door dwaling en bijgeloof, dat ze bij de eerste voordracht de
kracht van Luthers redenering niet konden innemen; maar de herhaling ervan stelde hen in staat, de
aangevoerde punten duidelik te zien. Zij, die hardnekkig hun ogen voor het licht sloten, en besloten waren
zich niet door de waarheid te laten overtuigen, waren verwoed over de kracht van Luthers woorden. Toen
hij met spreken ophield, zei de woordvoerder van de Rijksdag toornig: “Ge hebt de vraag niet beantwoord,
die u gedaan is . . . Een duidelik en uitdrukkelik antwoord wordt verlangd. . . . Wilt ge herroepen of niet?”
De hervormer antwoordde: “Daar Uw doorluchtigste majesteit en verheven prinsen een eenvoudig,
duidelik, en direkt antwoord verlangen, zo zal ik het geven, en het is dit: Ik kan mijn geloof noch aan de
paus, noch aan koncilies onderwerpen, omdat het zo klaar is als de dag, dat ze dikmaals in dwaling vervallen
zijn, en zelfs in opvallende tegenspraak met elkander. Indien ik dus niet overtuigd word door bewijzen uit
de Heilige Schriften, of door klare redenen; indien ik niet overtuigd word door de eigen teksten, die ik heb
aangehaald; en als mijn geweten niet op deze wijze in onderwerping aan Gods woord wordt gebracht, zo kan
noch wil ik herroepen; want het kan niet veilig zijn voor een Christen om tegen zijn geweten te spreken. Hier
sta ik; ik kan niet anders, God helpe mij! Amen.”
Alzo bleef de rechtvaardige man op het zekere fondament van Gods woord staan. Het licht des hemels
scheen op zijn gelaat. Zijn grootheid en reinheid van karakter, de vrede en vreugde van zijn hart, werden aan
allen openbaar, terwijl hij getuigde tegen de macht van de dwaling, en van de voortref- felikheid van dat
geloof, dat de wereld overwint. De gehele vergadering was enige tijd lang sprakeloos van verwondering.
Zijn eerste antwoord had Luther op een zachte toon, en in eerbiedige, bijna onderworpen houding gegeven.
De Roomsen hadden dit als een teken aangezien, dat zijn moed hem begon te begeven. Ze beschouwden het
verzoek om uitstel slechts als het voorspel van zijn herroeping. Karel zelf had half verachtelik, toen hij het
uitgeteerde lichaam van de monnik, zijn schamele kleding, en de eenvoudigheid van zijn toe-spraak
opmerkte, verklaard: “Deze monnik zal nooit een ketter van mij maken!” De moed en flinkheid, die hij nu
aan de dag legde, zowel als de kracht en duidelikheid van zijn re-denering, vervulden alle partijen met
verwondering. De keizer riep in bewondering uit: “De monnik spreekt met een onversaagd hart en
onwrikbare moed.” Velen van de Duitse vorsten zagen met trots en vreugde neer op deze vertegenwoordiger
van hun volk.
103